Syrpa - 01.09.1911, Qupperneq 10

8
SYRPA.
Claude hélt á kertaljósi í hendinni.
Þaö skalf í hönd hans. ÞaB sáu
þeir, sem viö voru.
Svo leið næsti dagur, aö ekki
kom Albin. Um kvöldið kom verk-
stjóri í eftirlitiö. Jafn skjótt og
Claude sá hann, tók hann ofan lér-
efts húfuna sína grófu, hnefti aö
sér sloppinn gráa, — Clairvaux-
skrúðann illræmda — því fangarnir
vissu aö verkstjóra líkaði betur aö
sloppurinn þeirra væri vandlega
hneftur — rétti úr sér og beiö hans
með húfuna í hendinni.
,,Herra verkstjóri”, sagði liann,
þegar verkstjóra bar aö.
Verkstjóri leit viö honum.
,,Er þaö satt, aö Albin sé fluttur”,
spurði Claude.
„Já”.
. ,,Heyrið þér herra verkstjóri”,
tók Claude aftur til máls, ,,eg get
ekki án Albins veriö. Eg fæ ekki
nóg í mig, og Albin gefur mér af
sínum mat”.
Verkstjóri yppti öxlum.
,,Heira verkstjóri, það er um lífiö
aö tefla fyrir mér. Haldiö þér, aö
þér vilduö ekki flytja hann aftur?”
,,Þaö er ekki hægt”.
,,Hefi eg nokkru sinni veriö ó-
hlýöinn yður, eöa gert nokkuö af
mér þann tíma, sem eg hefi verið
hér á Clairvaux”.
,,Nei ekki vitund”.
,,Hví eruö þér þá að taka Albin
frá mér”.
,,Af því að” — svaraði verkstjóri.
Meira lét hann það ekki heita.
Claude leit niður og þagöi viö.
Auminginn, eins og ljón í búri, sem
stíað er frá hvolpnum sínum!
Hryggöin yfir skilnaöinum sljákk-
aði samt ekki sultarhviöurnar. Al-
drei minntist hann á Albin viö fé-
laga sína. Hann ráfaöi einn samall
í garðinum, þegarþeir voru aö viöra
sig, og sulturinn skar hann innan.
Það var öll breytingin á honum. Þó
tóku þeir, sem þekktu hann bezt,
eftir því, að hann fór að breytast í
útliti og verða þyngri á brúnina og
illúölegri, og það ágeröist með
hverjum degi. En aö því undan-
skildu var hann jafnvel blíöari á
manninn og altilegri en hann haföi
áður átt vanda til. Margir buðust
til að gefa honum mat með sér, en
hann brosti við dapurlega og neit-
aöi að þiggja þaö.
Eftir það aö verkstjóri hafði sagt
við Claude ,,af því að” svo sem til
aö gera honum grein fyrir vistar-
skiftum Albins, brá Claude á
skringilega venju, furðanlega fyrir-
tekt af svo alvörugefnum manni og
hann var. Á hverju kvöldi, þegar
verkstjóri fór um í eftirlit og gekk
fram hjá honum, leit hann upp á
hann, hvesti augun á hann og sagði
hægt og stillt í hálfgerðum rauna-
og hálfgeröum reiöiróm, sem bæöi
var í bænastaður og hótun, þessi
tvö orö: ,,og Albin”.
Verkstjóri lét sem hann heyrði
þaö ekki, eða gerði þá ekki nema
ypta öxlum við því.
Það var skakkt af verkstjóra aö
yppta öxlum viö þessu, því Claude
var sýnileg alvara og búinn að ráöa
við sig, hvaö hann skyldi gera. Þaö
sáu þeir sem voru viö þessa skríti-
legu samfundi og öllum lék forvitni
á að sjá hvað veröa mundi endirinn
á þessu þaufi milli þráans og ein-
beitninnar.
Það var eitt sinn að verkstjóri fór
hjá, þá tók Claude til máls og sagði:
„Heyrið þér, herra verkstjóri. Lát-
iö þér mig fá aftur félaga ininn. Það
er bezt fyrir yöur, það megið þér
reiða yÖur á. Ekki veldur sá, sem
varir”.
Annaö sinn sat hann einn sunnu-
dag á bekk út í garöinum og studdi
olnbogum á hné sér og höndum
undir kinn. Hann sat svona rót-
laus tímunum saman. Sakamaður,
Faillette aö nafni, gekk þá til hans
og spuröi:
,,LIver þremillinn er að þér?” —
,,Eg sit í dóm”, svaraði hinn.
Um kvöldiö haföi hann upp bæn
sína aftur; ,,Herra verkstjóri, lofiö
þér mér aö fá Albin aftur.
,,Þaö er ekki hægt”, svarað verk-
stjóri.
,,Þér veröiö aö gera þaö”, sagöi