Syrpa - 01.09.1911, Qupperneq 23

NÁMUR SALÓMONS
21
eilífð. Eng'inn vcit hver reisti þá,
þó sumir telji þá verk drauga. Þaö
er þó þjóösögn meöal fólks míns, aö
á löngu liöinni öld haföi þúsundir ó-
kunnra manna komiö frá fjarlægu
landi og reist borg þessa“.
,,Mig langar að fara inn fyrir
múrana“, sagöi Renders, ,,eg vil
komast eftir, hvort þar er ekki merk-
ishluti að finna“.
En það var komin nótt, kolmyrk
Afríkunótt og Mogóma hristi höf-
uðiö. ,,Þangað er engum óhætt aö
fara eftir sólsetur“, sagöi hann.
,,Enginn getur gizkaö á hvaöa ó-
vættir og illir andar kunna að hald-
ast þar viö eftir að dimmt er orðiö.
Og hinn óttalegi andi, Muali, sem
drepur hvern, sem þangaö leitar um
nætur, er kominn á kreik, þaö get
eg fullyrt11.
Kaupmaður hló og sagöi: ,,Þar
eru engir andar“.
Mongóma gretti sig: ,,Landiö
er fult af vofum. Ver varkár hviti
maöur. Þær eru nú að koma á
kreik. Makalangarnir hafa þegar
rekiö heim geitur sínar, er þeir
beittu upp hjá rústunum á hæöar-
brúninni, því þar liggja hellrar þeir,
sem íbúar borgar þessarar voru
grafnir í og er skyggir aö, fara þeir
á flakk og reika viöa. Bak við
múra þá er viö stöndum hjá læöast
svipir íbúanna fornu og leynast í
hverjum kima. Þú getur hætt þér
þangað, ef þú vilt, en enginn Maka-
langi fer meö þér“.
En sögur líkar þessum voru ekki
líklegar til aö skeifa jafn kaldlynd-
an heimsmann og fílabeinssalann.
Hann yfirgaf höföingjakynflokksins,
gekk til múranna, hepnaÖist aö finna
gamalt niöurbrotiö hliö og hvarf
Mongóma sjónum gegnum þaö.
Hann var nú staddur í niður-
hrundu musteri, yfir liöföi var heiöur
himinn en tröllaukin tré umhverfis.
Máninn var aö rísa og strftði geisl-
um sínum & tugi steinsúlna með
letri áhöggnu, sem nú var gleymt
fyrir mörgum öldum. En þarna
stóöu þær háar og tígulegar. Gólf-
ið var tiglað skuggum, þar sem
tunglsgeislarnir náÖu ekki aö skína
gegnum laufskrúð trjánna, loftiö
var þrungið. ilm blóma, sem þöktu
veggbrúnirnar rauðum og hvítum
knöppum. Ef þessir þúsund ára
veggir að eins gætu talaö, varhugs-
un kaupmannsins, og sagt honum
frá því er geröist, þegar þessi mikla
þögula borg stóö í fullri dýrö!
Ugla ein vældi ámátlega á trjá-
grein yfir höföi hans. Út úr grjót-
rústum gamals altaris skreið við-
bjóðslegur höggormur, liöaðist leti-
lega þvert ylir gólf musterisins og
hvarf. Dauöa kyrö og friður ríkti
innan hinna miklu hofveggja. Og
þegar Adam Renders var orðinn
einn í myrkrinu tók hann aö hugsa
um það, hvort ekki kynni að vera
góö og gild ástæða fyrir ótta höfö-
ingja Makalangatina. Þegarskugg-
arnir bæröust á veggjunum duttu
honum vofur í hug, svipir bygginga-
meistaranna, er nú höfðu legið þús-
und ár í gröfum sínum. Utan hof-
veggjanna sá hann ekkert nema
mánann í fyllingu og himitiinn heið-
an og þúsundir blikandi stjarna,
því þjóð sú, er þar haföi tilbeðið,
haföi viljað leiöa lntgann til himins
og eins og byggt út öllu útsýni yfir
nærliggjandi héraÖ. Stórar leður-
blökur flugu óskemtilega nærri vit-
um hans. Hann hrökk saman er
froskur krunkaði í einu horninu.
Hægur vindblær, er blés ömurlega
um musteriö, fylti þaö skelfandi
stunum. Skuggarnir á veggjunum
bæröust tíöar, eldflugurnar köstuðu
draugalegri glætu yfir dimma kima,
og risavaxinn api skreiö íram úr
steinahrúgu og glotti við honum.
Honum varð að hugsa, að ef vofur
væru til hlytu þær að umkritigja
hann hér á þessum draugalega stað.
Hann fór að hugsa um þaö, hvaöa
þjóð heföi getað reist þetta rnikla
musteri og þessa borg svo fjarri
siöuöum þjóöum. Honum' datt alt
í einu í hug sagnir þær er hann
hafði heyrt og lesiö um Salómon
konung og hiö dularfulla land Ófír.
Þessir veggir gátu hafa staöið í þær
þrjár þúsundir ára, er liðið höföu síö-