Syrpa - 01.09.1911, Page 31

NÁMUR SALÓMONS
29
áöur koma með þeim til húss henn-
ar, því um þessar mundir væri hún
að heiman.
Þeir fylgdu því Peters til gamals
steinhúss. Það var þögult og autt.
Hann leit inn. Á stórum steinlampa
blakti rauðleitur logi. Hálfmyrkt
var inni og draugalega skugga bar
um húsið. Þetta var hinn eilífi eld-
ur, sem brunnið hafði frá upphafi
veraldar og brenna mun til daganna
enda.
Um marga mánuði ferðaðist flokk-
ur þessi um eyðilöndin suður af
Zambesi. Um síðir fundu þeir
gnægð af g"ulli. En námar þeir
höfðu aldrei verið unnir. Traust
það, er þeir báru til uppdráttarins
gamla hafði orðið þeirn til fjárs.
Þeir fundu líka hér og þar gömul
göng, sem gull kann að hafa fund-
ist í fyrir löngu síðan. En námana
miklu, sem gullforði Jerúsalems kom
frá, gátu þeir ekki fundið.
En með hverju ári eru merkilegri
uppgötvanir gerðar í landi því, sem
nú er kallað Rhodesía. Finnast
námar Salómons um síðir í þeim
miklu ókönnuðu eyðilöndum? Hin
gullsnauðu námagöng, sem fundist
hafa, geta ekki hafa gefið af sér
þann fádæma gullforða. Hvar er
gullfjallið og gulldalurinn? Eiga
menn ekki eftir að finna ógrynni
dýrra málma í gullhellum þeim, er
þjóðsagnirnar skýra frá, þar sem
seiðkonur halda gleðidansa um
myrkar nætur? Var það um þessar
slóðir að Clarkson var sleginn eld-
ingu í óveðrinu mikla, er skók ræt-
ur fjallanna? f
Cecil Rhodes sá drauma sína, um
gullfundi mikla, rætast, en leithans
eftir námum Salómons konungs hef-
ir enn ekki tekið enda.
Hreysti Hálendinga.
SÖNN SAGA ÚR BÚASTRÍÐINU.
réttaritari blaðsins ,,The Daily
News” í Lundúnum, gefur í eftir-
fylgjandi línum nákvæma lýsingu af
hinu fræga áhlaupi, sem hópur 50
Gordon-Hálendingar gjörðu þegar
Búar einn dag höfðu haslað þeirn
völí:
,,Það var í herför Hamiltons,
að Gardonarnir báru sjálfir vitni
um hreysti sína og hjartaprýði. Höf-
uðsmaður Towse, vaskur og valin-
kunriur herniaður, er hetja sögunn-
ar. Hann er karlmannlegur, vel
vaxinn, glæsilegur, hraustur og
snar. Hann er að eg hygg hér um
bil sá eini hermaður. sem eg hefi
séð með gleraugu og hefir ekki far-
ið það illa.
Hann leit út fyrir að vera um
fertugt.
Þennan óhappadag hafði Towse
höfuðsmaður með eitthvað um 5o
Gordon-Hále'ndinga orðið viðskila
við meginher Breta, en Búar með
því undursamlega snarræði, sem
þeir þegar eru orðnir frægir fyrir,
umkringdu þá og hugðust á hernám.
Þeir höfðu ekki gjört sér minstu
grein fyrir skapferli ljóns þess, sem
þeir höfðu snarað. Hálft þriðja
hundrað manns æddu sigri hrósandi
að hinum fámenna hóp Hálendinga
sem voru klæddir stuttpilsum og
buðu Búar að þeirskildu leggja nið-
ur vopn sín og gefast upp. Slík
sjón mundi hafa fengið vald yfir
málaranum og skáldinu. Hring-
inn í kring ginu við hinar bleiku og
brúnylgdu gnýpur fjallanna, sem
mundu þær ætla sö gleipa þá.