Syrpa - 01.09.1911, Qupperneq 44

42
SYRPA.
mun þaS nú vera kallaö niöur í ykk-
ar sveil”. ,,Hvernig cr l..ðir þinn
heini aö sækja, þeyar ókunna menn
ber að garði.-'” ,,til<ki góður“, svar-
aði Oclóur. ,,Hatar alla sveita-
snápa og \ ilcli helzt þsir væru allir
d tuðir”. ,,Er hann mikill fyrir sér
segir Einar. ,.Já”, segir Oddur,
,,hann er halmmgí ster.cari en eg
og þ tð vildi ec,'' ráð.eyy'jtt þér, að
koata ekki í hans augsýn, he’.dur
halda hiö snarasta til balca. Pú
getur leyif) hér í húsunun í nótt.en á
morg'un skal eg vísa þér á réttaleiö
og sjá unt að þú ko nist klakklaust
héðan". Einarmælti: „Allvel er
þetta nú boölð, en þó vil eg iiú fvrst
sjá föður þinn og híbýli ykkai”.
,,Þá kýstu þann kostinn, sem verri
er”, mælti Oddur. ,, Þaö verður viö
það að sitja, eg veit he'dur ekki lil
livers eg áað gefa þér líf, ef þú vilt
ekki, eöageturiiðsint mér neitt. Eöð-
ur þinn hlýtegaðsjá,þvíegáviöhann
brýnt erindi og þú veröur aö lofa
mér fvlgi þínu og l'ðsinni, cUegar
eg læt þig héðan aldrei uppstanda”.
Lofaði Odtlur þessu upp á trú sína
og æru og lét Einar hann þá á fæt-
ur standa.
Strax sem Odtlur var á fætur stað-
inn, tók Einar í Itönd honttm og lét
hann upp á nýtt sverja sértrúmenzku
og hollustu í hverju, sem fyrir
kynni að koma og gerði hann þaö
með góðu geði og alveg tretjðu-
laust.
Þegar þessu var lokið og þeir
höfðu jafnað sig, vakti Oddur aftur
máls á því, að bezt væri fyrir Einar
að hafast við í fjárhúsuiium uni
nóttina og bauðst til að fajra
honurn þangað mat um morguninn
og hvað annað, sem hann þarlnað-
ist. En til þess var Einar ótaan-
legur og sagði þeir skyldu þegar
ganga heim til bæjar og varð
það úr. Fór Oddur á undan, en
Einar á eftir; gengu þeir góði
stund, þar til þeir komuað húsabæ,
ekki mjög stórum, en snoturleg i
gerðum. Var nú komið langtfram
yfir dagsetur, en þokunni yar af-
létt, en alstyrndur himinn, s\o
vel var gangbjart og þar á ofan
bezta veður. — Þá barnú brátt yfir
og þegar þeir koma heim á hlaðið,
sér Einar að þar stendur úti maður
einn stór og hrikalegur. Oddur kast-
aði kveðju á hann og nefndj hann
föður sinn. En karl veitti því eng-
in andsvör, heldur réðist þegar á
Einar, með heljarafli og ætlar að
kreista hold frá beinum, en Einar
var við öllu viðbúinn; brá karli hæl-
krók og slengdi honum óþyrmilega
niður og lenti karl með bakið á
stjini er stóð á hlaðinu, sem hafður
var til að binda hesta við og lá
nærri að hann hryggbrotnaði, því
,,þung eru gamalla tnanna föll”. Lá
hann þar og stundi þungan. Stóð
Einar ylir honum í nokkrar mínútur,
o.;' var að hugleiða hvað hann ætti
að gera; reisa karl upp, eða láta
h.inn liggja, þar sem hann var, en
Odd sá hann nú hvergi. Réð hann
þi af, að reisa karl upp oglautíþví
skyni niður að honnm, en rétt í
sömu andránni spratt karl á
fætur og hljóp þegar inn í bæ
og skelti hurð í lás. Var nú Einar
orðinn einn út á hlaðinu og sakn-
aði hann þá fyrst hunds síns, sem
með hoau.ii hafði verið, alt þar til
hann kom að Ijárhúsunum. En það
er af seppu að segja, að hann hafði
gengið á liólm við hund Odds og
leikar farið þannig, að báðir biðu
bana og fundust við fjárhúsin, stirð-
ir og steindauðir næsta morgun.
Bíið'Itinar þarna nokkra stund, og
heyrði hvorki stunur né hósta. Datt
honum þá í lnig, að Oddur væri ef
til vill farinn á aðra bæi, til aö leita
þeim liðs og að hann mtincli svo
innan lítillar stundar veiða um-
kringdur af mannsöfnuði og bor-
inn ofurliði. Þarna slóð hann
og var að velta fvrir sér hvað
h jppileg tst væri að gera, þar
lil bæiarhurðinni or snöggloga lokið
upp og út ketmir kvonmaður. hár
og þreklega \'axin. Húu gekk að
Einari og heiLaði lio'Uim kurt-
oislega og baiið bonum að kona
in t í bæ’nn með sir. Það þeklist
•Einar, því hann var orðinn lúinn