Syrpa - 01.09.1911, Qupperneq 47

DÆTUR ÚTILEGUMANNSINS.
45
vísu í fötum, en haföi lagt sig fyrir,
því honum leiö ekki vel. Oddur
gekk aö rúminu og heilsaði upp á
fööur sinn. Tók karl því heldur
dræmlega. Inti þá Oddur til viö
hann í annaö sinn, og segist vera
kominn hér með Einar Þórarinsson,
kunningja sinn og sveitarmann,
þanti sama sem þeir hafi báöir átt
viö kvöldiö áöur og beðiö ósigur
fyrir. Segist hann nú helzt óska
aö þeir taki höndum saman og
sættist fullum sáttum, því viss sé
hann um þaö, aö Einar geri þeirn
ekkert rnein og segi heldur ekki
til um bústað þeirra, eöa háttalag.
Reis þá karl upp við olnboga, en
Einar gekk að rúminu og heilsaði
karli með handaþandi. Karl tók í
hönd honum og svo fast, að nærri
lá að blóö spryngi undan nöglum,
og hélt honum þannig nokkur
augnabllk, linaöi síöan á og dró að
höndina og benti Einari að setjast á
rúmiö hjá sér. Um leið oghann sett-
ist niður, kom eins og ofurlítill
hristingur á rúmið og hljóðaöi karl
þá upp, eins og stungiö heföi
verið í hann kníf. Fóru syst-
urnar þá aö hagræða honum, eftir
því sem þær bezt gátu, en eng-
in voru til meööl eöa smyrst á
heimili þessu, enda þurfti þess sjald-
an við, því fólkið var að sjá alt hiö
hraustlegasta. Einar bað nú um
leyfi aö tnega skoöa bakið og síö-
una á karlinum og var honum veitt
þaö. Sá hann að bakið og síöan
var alt helbtátt og hiti í ogbólga
töluverö. Datt honuni þá í hug aö
reynandi væri að bera á karl smyrsl
nokkuð, sem hann átti og haföi
haft meö sér til vonar og vara í för
þessa. En smyrslin hafÖi hann feng-
ið hjá frönskum duggurum sumarið
áður og átti það aö vera óbrigðult,
bæði viö bólgu og mari. Mann bað
nú Sigríði að sækja malpoka sinn,
og gerði hún það. Einar leysti nú
tit á pokasínum og eftir litla stund,
dregur hann þar upp þriggjapela-
flösku, næstum fulla af brennivíni.
Sýpur hann nú fyrst á henni, en
réttir síðan að karli, sem tók við
báöum höndum, setti flöskuna á
munn sér og drakk góðan teig
og rétti hana síðan að Einari,
setn bauð nú hinu fólkinu að bragða, '
en það afþakkaði, svo nú lét Einar
flöskuna niður á rúmið hjá sér, fór
svo aftur niður í poka sinn og dró
þar upp smyrslbaukinn og
opnaði hann og baö Sigríði að
bera þetta á föður sinn. Sig-
ríður tók nú smyrslin og bar þau
á og dró þá fljótt úr alla þraut
og sviða, því smyrslin voru hrein-
asta afbragö. Aö því búnu fékk
karl sér annan sopa ti! úr flöskunni,
og sýndist nú vera farinn að hress-
ast mikið. Einar fékk nú Sigríöi
smyrslbaukinn ogsagöi henni að bera
þau á föður sinn viÖ og viö.
. Þegar þetta var nú alt um garö
gengiö, var Einari og þeim feögum
borinn morgummatur og settust
þeir nú allir þrír aö snæöing, viö
borðiö, sem stóð undir glugg-
anum, en þær systur stóöu fyrir
beina.
Á meöan á máltíðinni stóð, slóst
talið aðallega um hið yndæla tíöarfar
seni þá var á degi hverjum og síð-
an lenti samtalið út í það, að karl
fór aö spyrja Einar frétta neðan úr
sveitum. Kom þaö þá upp úr kaf-
inu, aö karl varþarmörgu kunnugri,
en Einar hafði nokkra hugmynd
um. Hann þekti marga lielztu
bændurnar og alla presta og sýslu-
menn í sjö eöa átta sýslum. Hann
sagöi Einari, aö sér væri samt ekki
mikiö um þá karla gefið; jafnvel þó
engir þeirra heföi eiginlega gert sér
neitt ilt. Einar spuröi hann efhann
væri úr sveit og neitaöi karl því.
,,Nafn mitt er Gunnlaugur” segir
karl. ,,Og er eg fæddur og upp-
alinn hér í þessum dal. Faðir
minn hét Oddtir og var kallaöur
,, Fjalla-Oddur”. Hann er nú dáinn
fyrir löngu og sömuleiðis móðir mín.
En konuna mína, sem hét Helga,
misti eg í sumar, svo nú er eg
ekkjumaður, og bý hér með dætr-
um mínum og syni, og eru þau öll
hér eins og þú sérö. Öll eru þau
fædd og uppalin í þessum dal. Or-