Syrpa - 01.09.1911, Qupperneq 50

48
SYRPA.
Off gerist í bygðum niðri. Þetta er
síí t'yrsta stúlka, sem eg- hefi elskað
og það er engum vafa bundið, að
egf er líka sá fyrsti maður sem hún
heíir felt fistarhug til. Þú manst
hvað góðkunningi okkar Kr. Jóns-
son segir, í einu af sínum snildar
kvæðutu: ,,Heitast brennur hjarta
og önd, nær æskufjörið fyrsta sinni
fagnandi drekkur lofnarminni og
gefur sig ft hennar hönd”. Eg veit
vel, að mér dugir ekki að taka
stúiku þessa niður til bygða, því
það gæti leitt af sér ýms óþægindi.
Margir mundu líka leggja mér það
til lasts og álíta að eg hefði getað
fengið einhverja sveitarstúlku og
gæti það satt verið; en nú liafa for-
lögin, eða hvað þú vilt kalla það,
rfiðstafað þessu svona og það verS-
ur ekki afturtekið. Þessa stúlku
skal eg eiga eöa enga að öðrum
kosti”. Hvaö segir þú nú ?“
Ejarni mælti: ,,Eg segi nú
ekkert annað en eg sagði áður,
að þetta sé fljótræði, og illa
hugsað mfil frfi þinni hendi, þú hefð-
ir fitt að bíða með trúlofun ykkar,
þar til þú varst búinn að rfiðfæra
þig við ættinga og vini, við það gat
vel verið, að mfilið hefði breyst. —
Eg hefði annars gaman af að heyra,
hvernig þú hyggur að haga til, með
þessa nýju rfiðabreytni þína; ekki
svo að skilja samt, að eg ætli að
skifta mér af því meira, heldur lofa
þér alveg að vera sjálfráðum. Og
yfir þessu get eg þagað, það máttu
reiða þig fi”. Einar mælti: ,,Hvað
fljótfærni minni viðvíkur, þfi er eg
þegar búinn að segja þér tildrögin
og varö ei hjá því komist aö svona
færi. Um ráðfæringu við ætt-
ingja mína og vini vil eg sem minst
tala, faðir og móðir eru bæði dáin
og engin á eg systkin. Eg hefi
hingað til orðið að sigla minn eigin
sjó og sjá fyrir mér sjálfur, síðan
er eg var tó'f fira að aldri, og býst
við að gera það eins hér eftir og
hafa sjfilfur allan veg og vanda af
því, sem eg tek mér fyrir hendur.
En hvað framtíðar fyrirætlanir mínar
snertir, þfi er þér það í stuttu mfili
að segja, að eg ætla í burtu í vor,
eins og þú veist, frfi húsbændum
mínum og er ferðinni heitið til
Ameríku. Um krossmessu fer
eg alfarinn frá þeim og það
fyrsta sem eg geri, verÖur að
koma skepnum mínum og munum
í peninga, en þegar það er búið og
líður að fardögum fæ eg þig til að
fylgja mér h,ngað að þessum kofa,
sen, við erum nú í. Þaðan mun eg
svo fara til bústaðar kærustu minn-
ar og síðan, þegar við liöfum gert
allar nauðsynlegarráðstafanir.byrjar
ferð okkar til Ameríku. Þú færð
þig lausan um það leyti, og getum
við sagt fólki, að þú ætlir að fylgja
mér til Vopnafjarðar. En þegar
við erurn komnir ögn fi leið, snúum
við til fjalla og engin veit svo meira
um þaö, bara þú þegir. Eg sé
um hitt altsaman eða vilt þú ekki
lofa mér liðveislu þinni hvað þetja
snertir?” , ,Jú”, mælti Bjarni. ,,Ur
því að þú ert svona ákveðinn
í öllu þessu, þá skal eg hjálpa
þér alt sem eg get. Eg skal kaupa
af þér, það sem þú vilt selja og reyn-
ast þér eins vel og nokkur mundi
geta gert, undir líkum kringum-
stæðum”. ,,Vel segir þú um þetta”,
segir Einar. ,,En þó hefðir þú ver-
enn þá meiri sómamaður, ef þú
segðir, að þó vildir fara með mér
alla leið til Ameríku. Þessi stúlka
mín á systir sem Helga heitir og
trúi eg ekki öðru en eg gæti komið
því til leiöar, að þú fengir hana og
það vildi eg helzt”. ,,Hættu nú
alveg”, mælti Bjarni. ,,Það er nú
nóg komið, lfitum okkur nú fara að
týgja okkur til heimferðar, og töl-
um svo síðar um það, sem þessum
málum viðvíkur”.
Hættu þeir nú samtalinu og fóru
að búa sig heimferðar, enda var nú
komið undir dag, á þriðjudagsmorg-
’un—Bjarni hafði fundið ellefu kind-
ur og voru þær geymdar í rétt, þar
skamt frá kofanum. Tóku þeir nú
kindurnar og öll pögg sín og héldu
af stað og komust heim með heilu
og höldnu og þóttust allir þá úr
helju haimt hafa.