Syrpa - 01.07.1915, Side 24

11
SYRPA, í. HEFTIJ191S
mín, en þeirra varð eg eigi var. Enn
sté eg á bak, en alt fór á sömu leið.
Eg preyttist á þcssu striti við hest-
inn, enda vildi eg vita, hver cndir á
þessu yrði. Slepti því taumunum
og lét klárinn með öllu sjálfráðan.
Hann fór þá á hröðum seinagangi,
teygði fram trjónuna og stefndi
styztu leið suður til vatnsins.
Þegar að vatninu kom, lagði Mó-
skjóni umsvifalaust út í það. Þá
er liann var kominn vel í liné fór
mér ekki að verða um sel. Stöðv-
aði eg þá hestinn, en til þess varð
eg að halda mjög þétt við hann.
Virtist mér þá orkustrauma leggja
til mín framan úr vatninu frá 16—
24 m. fjarlægð. Á stefnu og ummáli
orkustraumanna virtist mér lielzt,
að þeir lægju frá fáeinum mönnum,
er sneru beint að mér, og sætu á
hestum á sundi. Ekkert gat eg þó
séð né heyrt. Þó vil eg ekki gera
mikið úr þessari straumleiðslu. Á-
byggilegast er orkustreymi, þegar
menn eru í algerðu hugsunarleysi
eða utan við sjálfa sig. En sannast
sagna, var að koma hálfgerður ó-
notabeygur að mér, svo að eg gat
eigi liaidið mér í algerðu hugsunar-
leysi.
Mjóskjóni stappaði og stiklaði í
vatninu og reyndi að æða áfrain.
Varð því anr'.aðir.ort að hrökkvo
eða stökkva. jMcö þeirri einbeitr.i,
sem eg liafð' til, skipaði eg þessuin
ósýniiegu, ímynduðu verum, með
harðneskju á burtu. Rykti eg þá
liestinum upp iíi ^atninu og stökk
af baki. Greip fast um taumana
upp við stengurnar, og lét svipuna
ríða nokkrum sinnum yfir hnakk-
inn og um lend klársins. Vildi á
þann liátt reyna að vekja hann úr
þessu algerða ósjáifræði, dáleiðsiu
eða mögnuðu seiðleiðslu. Síðan
fór eg á bak á Móskjóna. Var hann
þá eins og liugur manns, eða jafn og
hann átti að sér að vera.
Engum getum leiði eg um það,
livort þetta atvik stendur í nokkru
sambandi við það, að um tveim
mánuðum síðar druknaði Jón Sig-
urðsson af þessum sama hesti.