Syrpa - 01.07.1915, Side 54

52
SYRPA, I. HEFTI 1915
þeir skyldu hafíi sloppiö heilir á hófi
svo óviturlega sem þeir höföu farið
að ráði sínu. En nú kom það upp,
að á þessu litla skipi hafði verið
kasað saman miklu fieiri mönnum
en landstögin í Ameríku leyfðu og
fyrir þessar sakir var lagt löghald á
skip og farm. Mönnum féll þó illa
að beita ströngum lögum við þessa
fáráðlinga, sem höfðu brotið þau af
vanþekkingu, og endirinn varð sá,
að þeim var gefin upp sökin og
skipið látið laust og farmurinn.
Þetta var nú sjálfsagt betra en ekki,
en lítið verð fengu þeir þó fyrir skip-
ið og farminn þegar þeir seldu.
Mikið vantaði á það, að þessir
fyrstu vesturfarar frá Noregi ættu
framan af betri daga en heima í
sínu gamla föðurlandi. Surnir þeirra
settust að í Rochester en allurhelm-
ingurinn tók sér bólfestu á jarðar-
skika sem þeir keyptu nokkrar míl-
ur þaðan. Þangað fluttu þeir sig
nokkru eftir veturnætur og höfðust
þar við um veturinn milli 20 og 30
manna í litlum og lélegum húskof-
um.
Þá voru eigi þreskivélar komnar
upp í landinu, og Norðmenn þessir
höfðu helzt atvinnu af því, uni vet-
urinn, að þreskja korn fyrir bændur
þar í grendinni. Tíunda hlutann af
korninu fengu þeir í verkalaun.
Sumarið eftir ruddu þeir og ræktuðu
nokkuð af jörð sinni, en aldrei gat
þessi fyrsta Norðmanna-nýlenda vel
þrifist cg flestir fluttu sig fyr eða
síðar úr henni lengra vestur í landið.
Meðal þeirra voru hjón nokkur Nils
Nilsson og Berta Kristofersdóttir,
sem frásaga þessi er höfð eftir. Hann
var fæddur árið 1800 og húh 1804.
ANNAR SVEINN DÚFA.
(Lauslega þýtt).
,,Eg skal aldrei framar dærna
nokkurn mann eftir útliti hans og
ytra látbragði“, sagði meðal annars
særður undirforitrgi, þegar vinir
hans spurðu um fréttir aí stríðinu.
,,Þegar við héldum áleiðis til víg-
stöðvanna var í okkar sveit maður
einn, sem mér veittist næsta ervitt
að skilja. Hann var hár vexti, fag-
urlimaður og fríður sýnunr, ljós á
brún og brá, með velvanið, silki-
mjúkt skegg, en nreð einhvern liálf-
óskiljanlegan Uóglífis og værðarblæ
í hverri líkamshreyfingu.
Það gat enginn vafi leikið á því,
að maðurinn var af góðu bergi brot-
inn; hafði sýnilega átt efnaða for-
eldra. Hann var ekki fyr korninn í
liðsveit vora, en vér höfðum valið
honum nafn,og kölluðum hann,,hans
hátigii“. Félagar vorir veðjuðu
um það, að eftir fyrsta daginn hlyti
hann að falla dauðuppgefinn úr sög-
unni. En það var öðru nær. Það
er heilagur sannleikur, að hann virt-
ist ekki minstu vitund þreyttari að
kveldinu, en hann var að morgni.
Og um nóttina, er til svefns var
gengið, brá okkur meira en lítið í
brún, er við urðum þess varir að
hann var í nærfötum og sokkurn úr
dýrasta silki. Hermaður í fordýr-
um silkisokkum! — Það var rneira
en við höfðum vanist. — Það hlaut
að fara í bága við allar almennar
hernaöar-reglur.