Syrpa - 01.07.1915, Síða 11

SYRPA, í. HEFTI 1915
9
sagöi Villon. “Og mér veröuröu
að borga tuttugu of fimm dali út í
hönd fyrir mina fyrirhöfn,” sagði
Lebas. Eg sagði þeim að mér þætti
þessi upphæð nokkuð há, en samt
skyldi eg borga hana orðalaust.þegar
eg væri búinn að finna konuna; og
bauðst lil að gefa þeim það skrif-
legt. Nei, Villon sagðist ekki leið-
beina mér neitt, nema eg borgaði
sér peningana fyrirfram, því skrif-
legt loforð frá ókunnugum manni
hefði ekker.t gildi i sínum augum
augum. Við töluðum um þetta æði-
lengi, og bauðst eg að lokum til að
borga þeim fyrirfram sína $10 hvor-
um, en afganginn strax og konan
væri fundin. En Villon var alveg ó-
sveigjanlegur. “Annaðhvort alt eða
ekkert” sagði hann. Ekki var það
heldur tll neins, þó eg segði þeim
aftur og aftur, að eg ætti ekld. til
svona mikið fé, og yrði því að fá
það að láni hjá öðrum, en gæti ekki
fengið þá til láns fyr en eg væri
búinn að finna Madeleine Vanda.
Að siðustu sagði eg þeim, að eg yrði
að hætta við að þyggja liðsveizlu
þeirra, fyrst þeir settu mér þessa
afarkosti. (Enda þóttist eg sjá að
leikurinn væri til þess gjörður, að
féflétta mig). En þá urðu þeir báð-
ir óðir og uppvægir, heltu yfir mig
hrakyrðum og hótuðu mér öllu illu.
Var Lebas svo æstur og reiður, að
hann sló mig tvö högg fyrir brjóstið.
Á endanum slapp eg þó frá þeim, og
var það mest því að þakka, að þeir
heyrðu að menn voru á ferð fyrir
utan kofann; annars er óvíst að mér
hefði orðið svo fljótt útgöngu auð-
ið.
17. Ágúst.
Við ællum að gjöra eina tilraun
enn þann 25. þ.m. Þann dag verð-
ur einn af liöfðingjum Cree-Indíána
staddur i St. Boniface. Geti hann
engar upplýsingar gefið mér við-
vikjandi Madeleine Vanda, þá legg
eg árar i bát, og liætti með öllu að
leita að þessari konu, að minsta
kosti fyrst um sinn.
I>elta cru þeir kaflar dagbókarinn-
ar, sem snerta sögn þessa. Alt ann-
að, sem þar er skrifað, er hnglcið-
ingar um ýmislegt, sem Arnór hafði
lesið þessi árin. Og líka eru þar
nokkur smákvæði, sem hann orkli
veturinn, sem hann var i Brooklyn.
En öll bera þau vott um djúpa ang-
urværð og jafnvel bölsýni.
VII.
BRÉFID
Fört Garry við Rauðá í Canada.
Á Katrínarmessu, 1869.
Systir mín elskuleg!
Síðast þegar eg skrifaði þér, var
eg staddur í Marseille g Frakklandi.
Það var, að mig minnir, seint á
Einmánuði, annó 1859, og má vel
vera, að það skrif mitt hafi aldrei
þér í liendur borist; og hefir þú, án
efa, fyrir löngu reiknað mig meðal
liinna framliðnu. Mun það nú
undra þig stórlcga, að fá eiit skrif
frá mér, eftir svo langa þögn, vest-
an frá óbygðum Norður-Ameriku.
En orsökin til þess, að eg hefi ekki
skrifað þér svona lengi er eiginlega
sú, að cg licfi aldrei gcfið mér tima
lil þess, hefi og alla æfi liaft mikinn
óvilja á að taka mér penna í hönd,
og sjaldan fundið næði til slikra
starfa, þar eg hefi mestan minn ald-
ur alið i siglingum um öll heimsins
höf. Einnig hefi eg nii á síðari ár-