Syrpa - 01.07.1915, Qupperneq 30

SYRPA, í. HEFTI 1915
28
‘Er ]>að ekki nautið, sem lni ert
hræddur um?” spyrMagnús, “heyrð-
irðu ekki maður að eg sagðist skildi
ábyrgjast mig.”
“Slík eru aðeins ónýt hreystiyrði,
sem enginn maður myndi skoða
öðruvísi en óvitahjal. Það sannast
á þér hið íorna máltak ‘að oft er
heimskur maður hugmestur’; þú
byggir þetta flynt þitt á því að þú
sért svo frár á fæti, að þú hlaupir
undan bola mínum; enn til þess að
gera það þarftu að vera cins fljótur
og Melrakkarnir ykkar ]>ar á Slétt-
unni. En það er best þú fáir að
reyna í þér þolrifin, mig gylti einu
]>ó ]>etta kapp þitt yrði þér minni-.-
stætt næstu dagana á eftir.”
“Þetta er vel mælt og drengilega.
Eg vona að við sjáumst seinna, þá
skal eg segja þér greinilega af ferða-
lagi okkar kusa. Eg skal bíða
hérna á hlaðinu meðan þú leysir
hann.” sagði Magnús.
Að því búnu snaraðist bóndi inní
bæinn og sperti upp allar huröir
milli bæjardyra og fjóss, fór svo inní
básinn hjá einni kúnni, seildist í
tjóðurbandið á bola og leysti liann.
Nautið fór á harða stökki fram
göngin og öskraði hátt. Magnús
þreif múlbandið um leið og boli
stakk hausnum út úr bæjardyrun-
um.
Varð nú eins og ráða má af líkum
fátt um kveðjur með þeim bónda,
]>ví þegar liann kom út úr fjósinu
aftur voru þeir ferðaiangarnir kom-
nir norður fyrir tún, sást þá ekkert
nema mjallar strókur upp af för
þeirra. Vegurinn liggur fyrir neðan
Presthóla, þar höfðu menri verið
staddir úti, sáu þeir þá citthvað
líkast hnattroku skjótast þar fyrir
neðan garð, grylti stundum í eitt-
hvað dökkleitt í þes.su renningskófi
en sköpulag sást ekkert. Eólkið á
Breku, næsta bæ fyrir norðan Prest-
hóla sá eitthvað iíkast sviftibyl fara
]>ar fyrir neðan túnið, færðist þetta
óðfiuga norður og stefndi á svo
nefnd Leirliafnarskörð. Ýmsum
getpm var leitt að því, hva'ð þetta
hefði verið. Ein getgátan var sú að
það myndi hafa verið bjarndýr, sem
hefði orðið eftir þegar ísinn hefði
rckið undan landi, myndi nú vera
á leiðinni norður á Núp til að
skygnast eftir ísnum, ]>að væru
munnmæli að þau liikuðu ekki við
að synda á eftir honum, ef þau
gætu séð hann af hæðstu fjöllum.
önnur yar sú að þetta myndi hafa
verið hreindýr, sem flúið liefði jarð-
bönnina á öræfunum og leitað ofan
í sveitina, en mennirnir af náð sinni
eins og vant væri, sigað á það
hurfdunum og það svo hlaupið í
dauðans ofboði norðurá skörð.
Þetta ]>ótti scnnilegast. Ýmsum
fleiri tilgátum var hreyft um þetta,
en enginn gat til þess rétta.
En það er af þeim Magnúsi að
segja að þegar þeir komu norður á
skörðin fór boli að hægja á sprett-
inum, ]>ar til hann var orðinn svo
uppgefinn að Magnús ætlaði að
verða ráðaiaus að koma lionum
nokkuð. Drógst liann nú áfram fet
fyrir fet og komst loks með hörku-
brögðum að Leirhöfn, sem er fyrsti
bærinn sem komið er að norðan
við skörðin. Það var seint á vöku
um kveldið. Magnús batt boia við
hestastjakan á meðan hann gerði
vart við sig á bænum. Bað liann
bóndann þar að hýsa fyrir sig kálf-
inn og hjúkra sem best því hann
væri uppgefinn. Bóndi hvaö þaö
volkomið. Boli liafði lagst við stjak-