Syrpa - 01.07.1915, Qupperneq 25

Á MEÐAL BLÓMA.
Þýtt af J. S.
Það vildi til í vetur—auminginn
litli!
Honum liafði verið leyft, eins og
svo oft áður, að leika sér með öðr-
um litlum börnum sem áttu heima
í sama húsi. Hau voru öll hátt-
prúð við leikinn og enginn ofsa-
fenginn gáski á neinu þeirra, en
honum liafði skriðnað fótur—eins
og svo oft kemur fyrir meðal smá-
barna við leiki—og hann datt aftur
á bak og kom með bakið á bekk
sem var fyrir aftan liann. Hann
fann nokkuð til, en hann talaði
lítið um bað, enda leið tilfinningin
fljótt frá, og svo gleymdi hann
þessu brátt. Um kvöldið, þegar
liann átti að fara að sofa, skoðaöi
móðir lmns litla livíta kroppinn,
en sá engan áverka á lionum, og eftir
það gleymdist brátt þetta litla 6-
happ.—-
Það var um kvöld eitt, nokkrum
tíma eftir að þetta kom fyrir.að hún
var að lesa fyrir hann. Hún hafði
iagt annan liandiegg sinn yfir herð-
ar hans—hún var að útskýra ýmsa
kynlega hl-uti sem voru í skólabók-
inni hans, svo liún hélt lionum fast
að sér—hún strauk hendinni niður
eftir baki lians, og—sár örvænting-
in nísti lijarta hennar. Hún liafði
fundið dálitlan hnút ööru megin
við hrygginn—og hún fann hrátt,
að eitthvað sorglegt, hræðilegt var
að koma fyrir. Hún bældi niður
örvæntingu sína og lét á engu bera,
cn hélt áfram að lesa—en ekki lengi,
aðeins fá augnablik; þá gat hún
ekki imldið lengur áfram. Hún
fann óstyrk í öllum taugum, og
sem hún mundi hniga út af, ef hún
sæti lengur. Hún kyssir þenna
augastein sinn og lætur bókina
aftiír, og brosti um leið svo blítt til
hans, til þess að hann færi ekki að
spyrja um, hvers vegna þau liættu.
Ilún vildi forðast að vekja lijá hon-
um kvíða og sorg, og þessvegna ætl-
aði hún ekki að skoða þennan á-
verka nákvæmlega, fyr en hann
væri sofnaður—en sorgin og hræðsl.
an bar vilja liennar ofurliði—hún
þoldi ekki hina kveljandi óvissu,
sem lagðist eins og mara á sálu
hennar og fól aö baki sér gleði, von
og ljós framtíöarinnar. Án þess að
vekja nokkurn grun lijá honum,
klæðir hún liann úr treyjunni og
vcstinu, og aö síðustu úr hinni litlu
nærskyrtu.......Ó!.....hún stundi
þungan,— Á baki hans fann hún
meiðsl, eins og bakið hefði gengið
út. Það var nú orðið gamalt og
hart á að taka, sein væri það bein.
Hún liafði áöur lieyrt getið um
svona slys, og að afleiðingin af því
fyrir þann, er fyrir því verður, er sú,