Nýjar kvöldvökur - 01.04.1933, Síða 3

V a r g u r.
Eftir Davíð Stefánsson frá Fagraskógi.
i.
Þegar vorar, eru fuglahræður settar í
varphólmann. Krosstré eru rekin niður
og hulin gömlum og sundurtánum flik-
um, allavega litum. Þessár hræður geta
verið svo draugalegar, að börn og jafn-
vel fullorðnir hræðast þær uín hádaginn.
Fatalepparnir berjast í storminum. Það
hvín svo ömurlega í þessum krosstrjám,
að manni getur dottið í hug, að þarna
hangi krossfestir rnenn, sem andvarpa og
kveina af óþolandi kvölum.
Þetta eru fuglahræðurnar.
Þær væru ekki settar þarna, ef æðar-
fuglinn hræddist þær. Urn varptímann
er hann gæfur og treystir jafnvel á
vernd mannanna. Frá fornu fari þekkir
hann hræðurnar og veit, að þær eru
gerðar honum til varnar. Æðarfuglinn
kemur upp í hólmann, kollan verpir og
situr á eggjurn sínum dag og nótt. Fleiri
og^fleiri bætast í hópinn. Tugir, hundruð,
þúsund. Loks má heita svo, að hólminn
sé allur þakinn æðarfugli.
Varphólminn er friðað land. Þangað
má enginn koma, nema með leyfi varp-
bóndans.
En vargurinn spyr ekki um leyfi.
Hræðurnar eiga að tákna lifandi menn,
það eina, sem vargurinn hræðist. Stund-
um glæpist hann á þessu, flýgur burt
þegar hann sér hræðurnar, án þess að
XXVI. árg., 4.-6. hefti.
gera nokkurn óskunda í varpinu. En
vargurinn kemur aftur. Dirfskan og
sulturinn verða hræðslunni yfirsterkari.
Vargurinn kastar sér niður úr loftinu,
hremmir egg eða unga, flýgur burt með
bráð sína, etur hana með velþóknun og
kemur svo aftur. Þá fyrirlítur hann
hræðurnar.
Yfir varphólmanum flögra veiðibjöil-
ur, hrafnar og skarfar.
Varpið er í voða.
II.
Einn morguninn, þegar varpbóndinn
kom út í hólmann, sá hann að vargurinn
hafði gert mikinn usla í varpinu. Hér og
þar voru brotin egg og dúnflekkir.
Varpbóndinn brá litum, stóð um stund
agndofa og ráðalaus. Það var eins og síð-
asta von hans hefði brugðizt. Svo blés
hann í skeggið, stökk upp í bátinn og
reri lífróður til lands.
Ráðskonunni hnykkti við, þegar hann
kom heim. Hann var ekki vanur þvl að
vera svona fljótur. Hann borðaði heldur
ekki, eins og venja hans var, þegar hann
kom úr hólmanum, heldur þaut hann
rakleitt upp á loft og sótti byssuna sína.
— Hvað ætlar þú að gera með byssu,
Hjálmar, varð ráðskonunni að orði.
— Vargurinn, vargurinn, helvítis
7