Eimreiðin - 01.07.1946, Qupperneq 70

214
FLÓTTI
EJMREIÐIN
þar einir inni. Hermann prófessor hafði fyrir nokkru talað við
Sæmund, þeir liöfðu í samraði gert þær athuganir, sem þeir töldu
nauðsynlegar. Röntgenmyndir lágu nú á borði Sæmundar læknis,
og þær áttu að gefa fullnaðarsvar. Hermann prófessor hafði ekki
verið í neinum vafa um, að rétt væri að leita til Sæmundar.
Hann gat treyst þessum gamla vini sínum í livað sem færi.
Sæinundur var þagmælskur, hvort sem mikið eða lítið lá við.
Hermann liugsaði varla framar um afmælisgreinina. Stundum
livísluðu andvökupúkarnir að honum, að þessi gamli andstæðingur
lians hefði sent lionum dulbúna aðvörun. En livaða máli skipti
slíkt? Sæmundur var glöggasti sjúkdómafræðingurinn af öllum,
hárviss í athugunum sínum, samanbitinn og þögull.
Biðstofan lá í skugga. Gluggarnir sneru móti norðri. Konan
settist út við glugga. Drengurinn stóð á stól og horfði út. Ein
bifreið eftir aðra rann um götuna. Menn voru á gangi. Sumir voru
að fara heim til sín og veifuðu göngustöfum sínum léttilega.
Það var líkt og þeim fyndist dagsverkinu vera lokið vel og sam-
vizkan létt. Drengurinn sá skrítinn karl, sem hafði miklu þykkari
skó á öðrum fætinum en hinum. Hversvegna hafði maðurinn
svona þykkan skó? Hann mundi ekki getað hlaupið, ekki flúið
þó að hann þyrfti. Hann dró næstum því fótinn með þykka
skónum á eftir sér. Svo kom drengur á þríhjóli fyrir liornið og
lijólaði mannalega á gangstéttinni. Það lilaut að vera gaman
að eiga slíkt lijól. Það var rautt og blátt. Ef til vill fengi hann
svona hjól einhvern tíma. Andlit drengsins varð svo bjart. —
Skuggarnir þyngdust í biðstofunni. Tíminn leið. Svo opnuðust
dyrnar, og mennirnir tveir komu út. Drengurinn sneri sér við-
Þessi livíti var víst sá, sem mamma lians ætlaði að tala við, en
ekki liinn með gula andlitið, klæddur í gráan frakka. — Dreng-
urinn sá, að maðurinn í frakkanum liafði dálitla lyklakippu i
liendinni. Mennirnir tveir liorfðust í augu andartak, svo tókust
þeir fast í liendur, tóku höndunum einkennilega saman. Sá hviti
lagði lausu hendina ofan á báðar liendur þeirra beggja, seiU
héldust saman. Til livers var það? Hvorugur mælti orð, og mað-
urinn í frakkanum fór út. Drengurinn horfði aftur út um gluggann
á lífið, sem var framundan.