Eimreiðin - 01.04.1954, Síða 31

B RÆÐU RN I R
S A G A
u
erner von
eftir
~-J4eldenitani.
Einu sinni voru tveir bræður. Þeir voru svo fátækir, að þeir
attu aðeins eina kápu í félagi, þegar þeir lögðu af stað að heim-
an út í veröldina. Hverja míluna af annarri gengu þeir með mal-
Poka á baki og stafi í höndum áleiðis til Uppsala. Þegar þeir
nálguðust borgina svo, að þeir sáu höllina og turn dómkirkjunn-
ar, var komið kvöld, og fyrsti hauststormurinn hrakti úfin skýin
Um loftið. Þá hnipruðu þeir sig saman undir kápunni og horfðu
forvitnum barnsaugum á allt það nýja, sem birtist þeim. En eftir-
vænting þeirra var blandin döprum kvíða og áhyggjum. Því nær
sern þeir komu borginni, þeim mun einmanalegri urðu þeir í
fásinni lyngmósins þetta dapra kvöld. Og þeim fannst þeir líkjast
Kain og Abel, jarðyrkjumanninum og hirðinum, sem fóru að
kveikja sina fórnarelda.
■— Hvorugur okkar má drepa hinn, sagði eldri bróðirinn, sem
hét Fabian. Hefði Kain ekki þreytzt á að sækja eldsneyti, mundi
einnig hans fórnarreykur hafa stigið til himins. Þannig var pabbi
vanur að útskýra þann texta.
Fabian var hár vexti og herðamjór, og andlit hans virtist skorp-
ið og gamalt við hliðina á hrokkinhærðu höfði yngra bróður hans.
Yngri bróðirinn hét Eiríkur, og þó að hvíldi á honum eitthvert
friðleysisfarg, gerðist hann smám saman svangur og varð að
leita sér að epli í malpokanum. Stundum datt honum í hug að
nema staðar, taka ofan og hneigja sig fyrir hinni ókunnu borg.
En þegar þeir komu að tollbúðinni og klukkurnar hringdu til
aftansöngs, varð hann mjög alvarlegur. Þeir þorðu nú heldur ekki
lengur að ganga báðir með sömu kápuna yfir sér, en brutu hana
vandlega saman, og Fabian lagði hana á öxlina. Svo héldu þeir
áfram meðal fjölda svartklædds fólks og milli margra húsa með
IJós í gluggum. Og eftir nokkrar auðmýkjandi spurningar komu
Þeir loks að einbýlishúsi, þar sem þeir áttu að búa í þakherberginu.