Eimreiðin - 01.04.1954, Blaðsíða 47

EIMREIÐIN
BRÆÐURNIR
119
dyrnar, en rétt innan við þröskuldinn tekur hún lykilinn með
hendinni, og svo staðnæmist hún eins og illur andi. í kirkjunni
er málverk, sem allir stanza framan við og fara að hlæja. Það
er af djöfli, sem hefur beygt mannslíkama aftur á bak, svo að
fingurnir snerta hælana. Á eldforki sínum snýr hann þessu lif-
andi hjóli hvíldarlaust í hring, en með litla hökuskeggið sitt
minnir hann á einfalda geit, og allir hlæja að honum nema stynj-
andi fórnardýr hans. Enginn hefur skilið, hvað mynd þessi á að
takna, en hún er ímynd kærleikans.
Greinarnar lömdu Eirík í andlitið eins og svipur, og þegar
hann vék sér til hliðar, stóð hann úti fyrir glugga Maríu, en inni
var dimmt, og innan við hann hékk grá voð í stað gluggatjalds.
— Hún sefur rótt og vel, hugsaði hann, einungis ég verð fyrir
alvarlegum örvaskotum. Þegar ég nýverið leit inn í hjarta henn-
ar, virtist mér, að þar yxi fagurt, blátt blóm, sem hafði þó svo
Srannar rætur, að ég gæti, hvenær sem væri, flutt þessa jurt í
aðra krukku ... Kain, Kain!
í hálfrökkrinu tók hann eftir rauðu blettunum á sandgötunm
að baki sér, og hann var svo sannfærður um, að þeir væru blóð,
að hann beygði sig niður til að athuga þá. Sem hann skynjaði,
að þetta voru einungis nokkur sundur troðin blöð, hló hann
beizklega.
— Nei, ég er ekki nógu sterkur í illsku minni til þess að vera
Kain. Sé þetta ást, þá er ástin sú mesta angist og kvöl, sem
yfir oss getur komið. Þá líkist aldingarður ástarinnar helzt
sjúkrastofu. Vesalings sálin engist af þjáningu ... Ef til vill er
sörm ást og hamingjusöm til, sú ást, sem menn öðlast í þungn
°g hljóðri baráttu, einmitt sú, sem einskis krefst og breytir elsk-
huganum í ósýnilega, stöðugt nálæga veru ... Og sjálfri er
benni ókunnugt um það ...
Þegar dagaði og hann varð að hátta, hugsaði hann:
— Gott er, að ég skuli engan spegil hafa. Ég veit, hvernig
ástfanginn maður lítur út: Ljósfælnir, smáir og samandregmr
augasteinar án vilja og vits!
Éftir þessa nótt var Eiríkur enn þá lotningarfyllri, en um leið
ástúðlegri gagnvart Maríu. Á litlar pappírsræmur skrifaði hann
visur um fullkomleika hennar og geymdi þær vandlega milli
blaðanna í ljóðum Stagnelíusar, og þegar hann las þær fyrir
henni, hélt hún, að hún hlýddi á söngva hins mikla skálds. Dytti
Þá laufblað af tré niður í bókina, lét hann það liggja sem merki
lil minningar.