Eimreiðin


Eimreiðin - 01.04.1954, Síða 47

Eimreiðin - 01.04.1954, Síða 47
EIMREIÐIN BRÆÐURNIR 119 dyrnar, en rétt innan við þröskuldinn tekur hún lykilinn með hendinni, og svo staðnæmist hún eins og illur andi. í kirkjunni er málverk, sem allir stanza framan við og fara að hlæja. Það er af djöfli, sem hefur beygt mannslíkama aftur á bak, svo að fingurnir snerta hælana. Á eldforki sínum snýr hann þessu lif- andi hjóli hvíldarlaust í hring, en með litla hökuskeggið sitt minnir hann á einfalda geit, og allir hlæja að honum nema stynj- andi fórnardýr hans. Enginn hefur skilið, hvað mynd þessi á að takna, en hún er ímynd kærleikans. Greinarnar lömdu Eirík í andlitið eins og svipur, og þegar hann vék sér til hliðar, stóð hann úti fyrir glugga Maríu, en inni var dimmt, og innan við hann hékk grá voð í stað gluggatjalds. — Hún sefur rótt og vel, hugsaði hann, einungis ég verð fyrir alvarlegum örvaskotum. Þegar ég nýverið leit inn í hjarta henn- ar, virtist mér, að þar yxi fagurt, blátt blóm, sem hafði þó svo Srannar rætur, að ég gæti, hvenær sem væri, flutt þessa jurt í aðra krukku ... Kain, Kain! í hálfrökkrinu tók hann eftir rauðu blettunum á sandgötunm að baki sér, og hann var svo sannfærður um, að þeir væru blóð, að hann beygði sig niður til að athuga þá. Sem hann skynjaði, að þetta voru einungis nokkur sundur troðin blöð, hló hann beizklega. — Nei, ég er ekki nógu sterkur í illsku minni til þess að vera Kain. Sé þetta ást, þá er ástin sú mesta angist og kvöl, sem yfir oss getur komið. Þá líkist aldingarður ástarinnar helzt sjúkrastofu. Vesalings sálin engist af þjáningu ... Ef til vill er sörm ást og hamingjusöm til, sú ást, sem menn öðlast í þungn °g hljóðri baráttu, einmitt sú, sem einskis krefst og breytir elsk- huganum í ósýnilega, stöðugt nálæga veru ... Og sjálfri er benni ókunnugt um það ... Þegar dagaði og hann varð að hátta, hugsaði hann: — Gott er, að ég skuli engan spegil hafa. Ég veit, hvernig ástfanginn maður lítur út: Ljósfælnir, smáir og samandregmr augasteinar án vilja og vits! Éftir þessa nótt var Eiríkur enn þá lotningarfyllri, en um leið ástúðlegri gagnvart Maríu. Á litlar pappírsræmur skrifaði hann visur um fullkomleika hennar og geymdi þær vandlega milli blaðanna í ljóðum Stagnelíusar, og þegar hann las þær fyrir henni, hélt hún, að hún hlýddi á söngva hins mikla skálds. Dytti Þá laufblað af tré niður í bókina, lét hann það liggja sem merki lil minningar.
Síða 1
Síða 2
Síða 3
Síða 4
Síða 5
Síða 6
Síða 7
Síða 8
Síða 9
Síða 10
Síða 11
Síða 12
Síða 13
Síða 14
Síða 15
Síða 16
Síða 17
Síða 18
Síða 19
Síða 20
Síða 21
Síða 22
Síða 23
Síða 24
Síða 25
Síða 26
Síða 27
Síða 28
Síða 29
Síða 30
Síða 31
Síða 32
Síða 33
Síða 34
Síða 35
Síða 36
Síða 37
Síða 38
Síða 39
Síða 40
Síða 41
Síða 42
Síða 43
Síða 44
Síða 45
Síða 46
Síða 47
Síða 48
Síða 49
Síða 50
Síða 51
Síða 52
Síða 53
Síða 54
Síða 55
Síða 56
Síða 57
Síða 58
Síða 59
Síða 60
Síða 61
Síða 62
Síða 63
Síða 64
Síða 65
Síða 66
Síða 67
Síða 68
Síða 69
Síða 70
Síða 71
Síða 72
Síða 73
Síða 74
Síða 75
Síða 76
Síða 77
Síða 78
Síða 79
Síða 80
Síða 81
Síða 82
Síða 83
Síða 84
Síða 85
Síða 86
Síða 87
Síða 88
Síða 89
Síða 90
Síða 91
Síða 92

x

Eimreiðin

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Eimreiðin
https://timarit.is/publication/229

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.