Eimreiðin - 01.04.1954, Blaðsíða 43

EIMREIÐIN
BRÆÐURNIR
115
hafði vísað ungfrú Maríu leið gegnum aldingarðinn inn í litla
stofu, þar sem hún átti að búa, skildi hún hana eina eftir.
Eiríkur átti líka að búa undir sama þaki, og þegar hann hafði
beitt frá og látið Krónprins í hesthúsið, kom hann inn. Ekkert
kerti fyrirfannst til að kveikja á, því að hálfrökkvað var, en
hann gat vel greint rokkinn, sem stóð á kistunni framan við
hvítan reykháfinn.
— Nú má ekki María litla vera hrædd, þó að hér sé fornfálegt
°g ófagurt útlits, sagði hann, um leið og hann bauð góða nótt.
Reimt er aðeins á herragörðum, en á óbreyttum bóndabæjum
ríkir friður guðs.
Um nóttina varð honum þó ekki svefnsamt, því að vindurinn
hafði hitað vanga hans, og í höfðinu ólguðu hugsanirnar. í verk-
færaskýlinu hafði verið um hann búið, og þegar svo bauð við að
horfa, varð hann að opna þakgluggann og stinga út höfðinu til
að sjá, þegar dagur rann.
— Er María litla vöknuð? spurði hann og barði laust í þilið,
eR þar sem hún svaraði engu, vissi hann, að hún svaf, og hann
lagðist út af aftur.
Hanamir tóku að gala, fyrst í f jærsta garðinum, síðan í garði
Rágrannans og loks rétt fyrir utan. Reykurinn steig upp af örn-
Rnum. Fiskimaður kom eftir veginum með áramar á öxlinni eins
°g byssu, og vatnið flæddi svo hátt upp á milli trjánna, að veiði-
niaðurinn varð að vaða út í vatnið til þess að komast að bátn-
um og ausa hann. Eiríkur hlustaði á áraglammið fjarlægjast.
Enn einu sinni varð hann að gægjast út um þakgluggann. Þá gat
hann í aftureldingunni ljóslega greint skógarásinn handan við
húsin, og meðal aldingarða með stöngulberjarunnum og baunabeð-
um þekkti hann aftur rústirnar af hinum risavöxnu kirkjum, sem
höfðu hlið úr silfri og altarisskápa prýdda gimsteinum. Hann
vissi, að í þann tíð hafði verið meira en sex tíma gangur kringum
borgina, og honum gaf sýn úti fyrir ströndinni, raðir gnæfandi
hreka og kaupskipa með felldum seglum og vöruhlöðum á þilfari.
Hann sá brú reista yfir vatnið, og eftir henni fóru vagnar, ridd-
arar og ríkir kaupmenn, sem vöfðu um sig loðkápum sínum í
morgunsvalanum. Eftir veginum undir hamrinum fór hópur
hrengja, sem báru særðan félaga sinn á gullstóli, og á undan
þeim gengu biskupar og ábótar með brynju yfir kápunni og sverð
hregin úr slíðrum. En svo marraði hurðin á húsi foreldra hans.
í’aðir hans, klæddur leðursvuntu með sög á öxlinni, gekk út í