Eimreiðin - 01.04.1954, Blaðsíða 48

120
BRÆÐURNIR
eimreiðiN
Hins vegar vildi hann ekki eiga neinn minjagrip frá henni
sjálfri, hvorki hárlokk né annan hlut, sem hún átti. Hún gaf
honum ljósmynd af sér með garðkönnu í fanginu. Miklu fremur
feiminn en glaður yfir gjöfinni, fól hann hana og skoðaði aldrei.
Hún var orðin honum sem andleg vera, er hann nálgaðist mest
og sá Ijósast lifandi í huga sér. Þess vegna sóttist hann ekki leng-
ur jafnákaft eftir félagsskap, heldur leitaði einveru og lét sig
dreyma. Hann öðlaðist fjarskyggnan hugboðshæfileika, svo að
hann gat fylgzt með henni, hvað sem hún tók sér fyrir hendur,
jafnvel þó að hún væri langt utan við borgina.
— Það birtir í lofti, var hann vís til að segja. Nú hefur María
gengið út í aldingarðinn.
Þegar hann var svona einn með sjálfum sér, skóp hann sér
hugsýnir, og það heillaði hann æ meira dag frá degi að full-
komna þær með nýjum smádráttum, svo að hann mundi þær
loks eins og raunverulega atburði. Hann ímyndaði sér, að
hann væri á gangi í birkilundi, en gatan endalaus og báðum
megin hennar jafnþéttar raðir af einirunnum og meðfram götum
í skemmtigörðum Ítalíu er af sýprusviði. Lengst í fjarlægð nálg-
aðist bjartur depill, sem líktist eldhnetti, og þegar hann kom
nógu nærri, sá Eiríkur, að þetta var María og að hún bar hvíta
silkislæðu lausa á öxlunum. Til þess að mæta henni ekki á leið-
inni og neyða hana til að snúa við eða fylgja sér, faldi hann sig
svo vandlega, að hún vissi ekkert um nálægð hans, þegar hún
gekk fram hjá, en vindhviða kom eininum til að titra og hrifsa
blæjuna, án þess að stúlkan tæki eftir því. Þá greip hann blæj-
una, og þegar hann hélt í báða endana á henni, þandist hún út og
lyfti honum svo hátt meðal skýbólstranna, að húsin niðri við
ströndina líktust gulum og rauðum berjum. Fyrst þegar hann
hægt og gætilega dró saman blæjuna, seig hann aftur niður a
jörðina, og sem hann loks vafði hana alveg upp og faldi innan
klæða, sagði hann: — Þeir einu, sem raunverulega hafa skilið
eðli ástarinnar, voru söngvararnir á fyrstu öldum síðustu þúsund
ára, og Vita Nuova1) er heilög ritning ástarinnar. Með höndina
á ritningunni vil ég játa gamla kenningu, sem fallið hefur i
gleymsku. Ég hef valið hina beztu ást: þá, sem einskis krefst.
Enn vildi þó til, að kvíðinn lagðist yfir hann, og þá hvarf hann
og reri út í fjarlæg nes og eyjar.
— Ég hef ranglega fengin verðmæti í bátnum og verð að fa
1) Vita Nuova: nýtt líf, sjálfsævisaga Dante. — ÞýS.