Eimreiðin - 01.04.1954, Blaðsíða 45

eimreiðin
BRÆÐURNIR
117
Hún horfði yfir vatnið og svaraði:
— Að ekki skuli sjást eitt einasta segl á öllu þessu stóra vatni!
— Heldurðu, að Fabian komi með bát og segl?
•— Ég var ekki að hugsa um hann.
— Ætlarðu ekki að skrifa honum?
— Hann hefur aldrei skrifað mér.
— Þannig er hann nú gerður. Væri ég ekki viss um, að þú
yrðir eina konan í lífi hans, hvað sem öllu öðru líður ... Hefurðu
tekið eftir því, að ég hef rauðan blett á fingrinum?
— Það er fæðingarblettur.
— Eða þá Kainsmerki. Manstu, þegar við sátum með nestis-
körfuna okkar innan í gömlu steinhleðslunni við veginn?
— Þá var ljómandi fagurt kvöld.
— Á þvílíku kvöldi svíkja menn sínar leyndustu hugsanir.
— Við lékum okkur þó, hélt ég.
— Ef til vill, en hættulegur leikur var það. Svona er veröldin.
— Nei, Eiríkur, nei! Veröldin er ekkert. Hún er það, sem
Biennirnir gera úr henni, musteri eða ræningjabæli.
— Hvað eigum við þá að gera úr okkar veröld, við tvö? Mér
datt í hug að segja við þig dálítið, sem þér hlýtur að þykja mjög
furðulegt. Það lætur í eyrum sem Dante hefði sagt það, en þó
er það alls ekki neitt og gersamlega þýðingarlaust. Það hefur
enga merkingu á neinni ákveðinni tungu. Það er aðeins röð af
tónum, sem á þessari stundu óma í eyra mér og óskilgreinan-
lega gefa til kynna sálarástand mitt: Saro la sonja Beatrice.
Hún sneri upp á svuntuna milli handanna, strauk svo yfir hana
með lófanum og lét hana falla kriplaða niður, eins og hún náði.
Tárin komu fram í augu henni og drupu æ þyngri og fleiri. Loks
tleygði hún sér niður á rólufjölina og grét viðstöðulaust, titraði
af ekka og missti allt vald yfir sér.
Hann var orðinn fölur og leit út á vatnið. Faðir hans kom með
s°gina eftir kirsiberjastígnum og gekk fram hjá þeim, hafði allan
hugann við verk sitt án þess að líta upp.
Þá tók Eiríkur upp úr vasa sínum lítið, samanbrotið pappírs-
blað og reif það hægt í snepla, sem hann fleygði út á vatnið.
— Það var nýtt bréf frá Fabian. Ég fékk það fyrir skömmu.
Ékki eitt orð um þig. Sama máli gegndi í fyrra skiptið, enda þótt
ég fengi mig ekki til að segja allan sannleik.
Hún settist upp og varð rólegri.
■— Hann er særður og ætlar að reyna mig. Látum hann gera
það. Ég get beðið. Hann er í föðurætt kominn út af gömlum