Eimreiðin - 01.04.1954, Blaðsíða 38

110
BRÆÐURNIR
eimreiðin
Körfuna hafði hún með sér til þess að tína í maríulykla, og
meðan hann hjálpaði henni við að lesa þau fögru blóm, sagði hann
frá heimili sínu í Sigtúnum, þar sem húsin voru kofar og kirkj-
urnar í rústum. Brátt komst hann þó að raun um, að hún hafði
frá miklu fleira að segja en hann, og hún lýsti því fyrir honum,
hvernig hún hefði tekið þátt í uppþoti í Stokkhólmi og séð Karl
Jóhann og Brahe og Desideríu drottningu, sem bar stórar, hvítar
fjaðrir í vefjarhattinum og virti hann oft fyrir sér gegnum gler-
augun sín. Tíminn var svo fljótur að líða, að Maríu varð mjög
bilt við, þegar hún heyrði, að borgarklukkan sló átta. Hún rétti
Eiríki höndina, tók körfuna á arminn og fór að hlaupa.
— Á morgun, sagði hann, á morgun slæ ég aftur í ... ungfrú
María, litla, fagra ungfrú María.
— Já, við hittumst áreiðanlega. Þarna kemur Fabian eftir
veginum. Ég bið að heilsa honum, og segðu, að hann verði að vera
iðinn að stagast og stagla!
Eiríkur veifaði húfunni á eftir henni og sneri sér síðan að
Fabian, sem ennþá var langt frá. Hann var í þungum þönkum.
Sást af því, að hann var grunlaus. Hann sá illa, og fyrst þegar
hann var í þann veginn að ganga fram hjá Eiríki, þekkti hann
hann og kipptist við.
— Það er víst eftir bendingu forsjónarinnar, að við mætumst
nú. Ég þarf að tala við þig fáein orð í alvöru. Upp á síðkastið
hef ég ef til vill ekki verið eins einlægur við þig og áður, og það
var rangt. Mér fannst þú enn vera svo ungur og léttúðugur.
— Og þetta segir þú, stóri bróðir? Ef þú vilt gera mig að Kain,
ætla ég líka að verða það.
Fabian reyndi að svara, en röddin bilaði, og hann gekk þögull
af stað. Margoft staðnæmdist hann til þess að taka upp þráðinn,
sem hann hafði misst, en fann einungis nokkur orð um fátækt
og óvissa framtíð. Þegar þeir beygðu inn á milli húsanna, hafði
hann ekki enn fengið sig til að segja neitt, en hann sá, að dóm-
kirkjan var opin vegna ræstingar, og hann fór þangað inn ásamt
Eiríki. Þögulir virtu þeir fyrir sér hin veglegu minnismerki kon-
unga og drottninga, hermanna og lærdómsgarpa, og loks komu þeir
að grafhellu, sem var múruð ofan í gólfið, máð af sliti og öll
sprungin.
— Ég legg oft leið mína hér inn til að skoða þessa hellu, sagði
hann. Hér eru maður og kona, höggvin í stein. Áletrunin er óskýr