Eimreiðin - 01.04.1954, Síða 40

112
BRÆÐURNIR
EIMREIÐIN
Eiríkur hélt áfram að vöðla og umsnúa húfunni.
— Ég hef aldrei heyrt þig tala svona, Fabian, en segðu mér
dálítið. Ertu ekki sjálfur að leika sama leikinn og oflátinn Rómeó?
— Það geri ég, en aldrei áður hef ég haft saman við konur að
sælda, og sú, sem ég nú hef mætt og fellt hug til, á sannarlega
að vera sú útvalda og engin önnur. Þess vegna er ég að hugsa
um að hætta við námið, svo að við getum gifzt og aflað okkur
lífsviðurværis, þó að naumt verði. Hún er jafnfátæk og ég.
— Ég veit það reyndar, því að ég þekki líka ungfrú Maríu, litlu,
fögru ungfrú Maríu. Við vorum nýlega úti á Kóngsengi og tínd-
um maríulykla, ... og svo bað hún mig að skila kveðju til þín
og því með, að þú ættir að vera iðinn að stagast og stagla.
í andliti Fabians breyttist enginn dráttur, en hann roðnaði við
augun og einblíndi fram fyrir sig á legsteininn.
Eiríkur mælti:
— Annað þeirra getur verið raunverulegur unnandi, en hitt
ekki ... og svo veslast bæði upp. Fórust þér ekki þannig orð?
— Eiríkur, þú hefur svikið mig og getur aldrei bætt fyrir það
brot. Samt sem áður varðstu Kain ...
Fabian þreif í hann og reikaði. Þeir leiddust út úr kirkjunni,
eins og þeir höfðu leiðzt haustkvöldið góða, þegar sama kápan
skýldi þeim báðum.
*
Þegar Eiríkur vaknaði af þungum svefni næsta morgun, var
rúm bróður hans autt og horfið það litla, sem hann átti. Á kodd-
anum lá laust samanbrotið blað, tyllt með títuprjóni. Hafði það
að geyma nokkrar fáorðar línur þess efnis, að hann væri hættur
námi og hefði yfirgefið borgina.
Eiríkur stóð höggdofa með blaðið fyrir framan sig.
Hann hafði talið sig vera verkfæri, sem ætti að hjálpa bróður
sínum í heimskulegum leik, en nú ásótti hann samvizkukvöl, og
honum fannst hann vera afbrotamaður. Herbergið með gráhvítu
veggtjöldunum kom honum allt í einu fyrir sjónir sem afkimt
er gæfan var flúin úr, þar sem hann hafði notið ánægju og æsku-
gleði, en tómleikinn hafði nú setzt í auða stólinn hjá bókunum,
sem eftir voru.
— Kæri, veglyndi Fabian ..., hér leitaðist þú við að reisa þitt:
altari, en reykurinn vildi ekki stíga upp.