Eimreiðin - 01.04.1954, Qupperneq 74

146
NORN
EIMREIÐIN
sannleika var það engilfögur og kliðmjúk rödd, sem hljómaði í
eyrum mér frá heyrnartólinu. Það var Masa Kurino, sem talaði.
„Þú lítur ljómandi vel út upp á síðkastið. Svo mikið veit ég,
þó að ég hafi ekki hitt þig lengi. Ég veit allt um þig fyrir því.
Og nú skil ég við Kiyama bráðlega. Ég segi þér dagsatt, og ég
sakna þín svo mikið. Nú ætla ég að verða konan þín. Ég? — —
— Jú, ég hef ekki ógeð á Kiyama, en ég elska þig svo margfah
meira. Geturðu ekki treyst mér?----------Ég verð að fá að hitta
þig innan fárra daga.“
„En ég vil ekki hitta þig.“
„Ó, hvað segirðu! Ertu genginn af vitinu---------elskan mín!“
Masa náði mér á sitt vald aftur, og ég gat ekki sloppið undan
henni. Á daginn hugsaði ég ekki um annað en hana, og á nótt-
unni dreymdi mig hana. Ég gat ekki unnið, ekki beint huganum
að viðfangsefnunum, ég var lostinn örvæntingu, drakk landa og
lá á bekkjum úti í görðum heilar nætur. Ég missti algerlega
stjórn á sjálfum mér, lagðist í svall, sem stóð yfir í tíu daga,
og í þessu svalli týndi ég fullnaðaruppdrættinum að byggingunum,
sem ég var að lúka. Það kostaði mig stöðuna. Ég var rekinn.
Mér gekk illa að fá aðra vinnu, og veturinn var í nánd. Aftur
og aftur fór ég á ameríska spítalann, seldi úr mér blóðið, en drakk
þess á milli landa, sem ég keypti fyrir andvirði þess. Mér fannst
eina leiðin til að Masa Kurino hyrfi mér úr huga vera sú, að fara
sjálfur í hundana, hrapa svo langt niður, að ég yrði eins og dýr.
En sannleikurinn var sá, að með því að kvelja sjálfan mig, var
ég einmitt að halda við þeirri lævísu og ódrepandi þrá, sem ég
bar í brjósti til þessarar stúlku.
Svona leið tíminn, og alltaf hrasaði ég dýpra og dýpra niður.
Svo var það eitt kalt vetrarkvöld, að ég lá í bóli mínu kvefaður
og með höfuðverk, hungraður og með hitasótt; en úti dundi regn a
rúðu. Þá heyri ég, að barin eru létt högg á dyrnar.
Masa Kurino gekk rakleitt inn. Hún var í loðkápu og með poka,
fullan af ávöxtum, í fangi. Andlit hennar ljómaði, hún var hraust-
leg og brosandi.
Án þess að segja orð, tók ég hana í faðminn og þrýsti henm
að brjósti mér. Ég tók hana heljartökum og hét því, að nú skyldi
hún aldrei sleppa frá mér oftar, jafnvel þótt það kostaði mma
eigin sáluhjálp. En Masa lét sem ekkert væri. Hún varð aldrei
æst né uppnæm fyrir neinu, jafn sætmálg, kattmjúk og illgjörn
og alltaf áður.