Eimreiðin - 01.04.1954, Síða 76

148
NORN
eimreiðin
bað sakamálalögreglu Tokyo-borgar að hafa gætur á honum. En
sjálfan mátti hann ekki gruna neitt, því að þá hefði hann verið
á varðbergi.
Dag nokkum kynnti frændi minn mig fyrir Grace majór, sem
var í upplýsingaþjónustunni. Síðan var mér boðið í samkvæmi
heima hjá honum. Þar hitti ég Kiyama. Það hafði sýnilega alh
verið undirbúið áður. Ég tók boðinu, um að koma upp um sovét-
njósnara, fúslega. Með því gat ég hefnt mín á Rússum fyrir að
drepa foreldra mína. Kiyama var auðvelt að veiða. Hann vissi
ekkert hvað um var að vera og grunaði mig ekki. Hann bað mín
áður en mánuður var liðinn frá því við hittumst fyrst. En þrátt
fyrir það trúði hann mér ekki fyrir leyndarmáli sínu.“
„Þú hefur þó komizt að því áður en lauk, eða var ekki svo?“
„Það tók mig heilt ár. Og aldrei fékk hann neitt um það áform
mitt að vita. Þegar herlögreglan kom að sækja hann í gær, leit
hann á mig, dapur í bragði, og sagði:
„Mér þykir þetta leitt, Masa. En þú verður að fyrirgefa mér.
Reyndu að gleyma mér og vera glöð.“ Ég kenndi hálfgert í brjósti
um hann, en þagði. Mér fannst réttast að segja honum ekki neitt.
--------Nú, nú, hef ég svo ekki haldið orð mín? Hér eftir getum
við gift okkur hvenær sem er.“
Ég lagði kyrrlátlega frá mér tebollann, sem ég hafði verið aú
drekka úr og starði á stúlkuna, eins og ég hefði aldrei séð hana
áður. Stórveldastríð, átök milli Bandaríkjanna og Rússlands, hafði
gert djöful úr þessari stúlku. Ég stóð upp. Að fyrirgefa henni nu
væri sama og afneita fyrir fullt og allt öllu því, sem gott er og
fagurt í mannlífinu. Ég mundi þá aldrei framar geta trúað a
einlægni og ást. Ég sló hana til jarðar. Hún æpti, og menn kornu
henni til hjálpar. Svo var kallað á lögreglumann, sem tók mig
fastan.
Nú var ég loksins hólpinn. Ég fann ekki til nokkurs votts
sektar, þegar lögreglan leiddi mig út úr salnum.
Sv. S. þýddi.
[Með alþjóða-einkarétti.
Öll réttindi áskilin].