Eimreiðin - 01.09.1964, Blaðsíða 30

194
EIMREIÐIN
hendi sér, hann vildi ekki liafa
neinn hávaða eða læti og hann
áleit, að hann gæti friðað gamla
manninn svo, að hann liætti að
hugsa um að ltjálpa drengnum.
„Segið mér eitthvað um yður og
þá getur verið að ég tali ekki við
yður eins og ég hef gert.“
„Já, það getið þér reitt yður á,“
sagði gantli maðurinn.
Barþjónninn var feginn að sjá,
að gamli maðurinn var að hella
bjór í glasið sitt. Hann horfði á
gamla manninn drekka eins og
þriðjung af glasinu. Þá sagði garnli
maðurinn:
„Ég heiti Algayler, það er svo.“
Hann drakk dálítið meira af
bjórnum og barþjónninn beið þess
að hann héldi áfram sögu sinni.
Hann stóð við endann á barborð-
inu, svo að hann gæti séð til drengs-
ins fyrir utan. Drengurinn var að
núa saman höndum sínum vegna
kulda, en það gerði ekkert til.
hetta var drengur, sem hafði orðið
að þola margs konar harðneskju
og var orðinn seigur af því, og þó
að hann yrði að bíða á götunni
eftir föður sínum, þá yrði það hon-
um ekki um megn.
,,Algayler,“ sagði gantli maður-
inn að nýju, og hann hélt áfram
að tala lágmæltur.
Barþjónninn heyrði nú ekki
hvað hann sagði, en það gerði ekk-
ert til, liann vissi að gantli maður-
inn myndi ekki gera sér ónæði úr
þessu. Hann var nú að luigsa uni
sjálfan sig og þar átti hann heima.
Kona, sent komið halði á knæp-
una um vikutíma eða svo, kom nú
inn með lítinn hund í bandi. „Það
stendur lítill drengur hér lyrir ut-
an í kuldanum. Hver á þennan
dreng?"
Konan var með falskar tennur
og beit þeim last saman meðan hún
horfði á drekkandi mennina í
kring. Hundur hennar hoppaði og
dansaði í kringum hana, nieðan
hann var að venjast liitanum a
staðnum.
„Það er ekkert að honum,“ sagði
barþjónninn. „Faðir hans átti er-
indi í burtu. Hann kemur aftur á
stundinni."
„Jæja, það er hollara fyrir hann
að konta aftur á stundinni," sagði
konan. „Ef það er nokkuð, sem er
eitur í mínum beinum, þá eru það
leður, sent skilja syni sína eftu'
standandi á götunni."
„Algayler," sagði gamli maður-
inn, sneri sér við og talaði hástöf-
um.
„Hvað varst þú að segja við mig>
gamla fylliby tta?“ sagði konan.
Hundur hennar réðist í átt til
gamla mannsins, það stríkkaði a
hálsbandi lians og hann gelu
nokkrum sinnum.
„Það er ekkert við það að at-
huga,“ sagði barþjónninn kurteis-
lega. „Hann var bara að segja hvað
hann héti.“
„Jæja, það er hollara fyrir hann