Eimreiðin - 01.09.1964, Blaðsíða 83

EIMREIÐIN
247
og, að því er virtist, sterklegur
stóll. Ég húkti þarna hjá stólnum,
sljór og þreyttur eftir hlaupin og
gekk upp og niður al mæði. Ég
heí aldrei verið góður spretthlaup-
ari. Öíreskjan, cða ltvað það nú
var, virtist hafa stanzað um leið og
ég. Hún beið sennilega einhvers
staðar í námunda, falin í myrkr-
inu, tilbúin að hremma ntig með
loðnum krumlunum.
En nú var ekki til setunnar boð-
ið, ég varð að komast af stað, en
það var hægara lingsað en fram-
kvæmt, því fæturnir voru orðnir
dofnir af hlaupunum, og blátt
álram neituðu að hlýða, og í ofan-
álag var ég kominn með sáran
hlaupasting. Svitinn rann í lækj-
um niður vanga mína, og ég neydd-
ist til að viðurkenna, að hingað
kæmist ég, cn ekki lengra. Ég gaf
því dauðann og djöfulinn í allar
afturgöngur, livort sem þær væru
einfættar eða tvífættar, hlammaði
mér ofan á stólinn, en um leið
kváðu við l)á brothljóð, og ég sat
á gólfinu í leifunum af stólnum.
Er ég hafði jalnað mig nokkurn
veginn eítir þessi ósköp, tendraði
ég ljósgjafann minn á ný og kom
þá auga á spjald, sem á var letrað
skýrum stöfum: Kirkjustóll jrá 16.
öld. Vinsamlega snertið ekki safn-
munina án leyfis. Ég dæsii við og
tók að litast varfærnislega í kring-
um mig til að vila, hvað orðið
hefði að óskapnaðinum, en ég kom
ekki auga á neitt markvert.
Sem ég sat Jjarna flötum beinum,
varð mér af tilviljun litið á skóna
mína. Ég sá, að hællinn á liægra
skónum var að losna undan. Ég
horfði á hælinn um stund og brosti
með sjálfum mér, því nú skildi ég
ástæðuna lyrir hinu didarfulla ein-
fótungsfótataki. Ég mundi nú eftir
])ví, að ég hafði ætlað að láta tylla
hælnum en ekki komið Jiví í verk.
hegar ég hafði fest hann í stigann,
hafði hann losnað enn meira, eða
nóg til Jiess að framleiða hið hroll-
vekjandi fótatak. Hælskömmin
hafði smellzt við, er ég gekk, en
lrjótt hugmyndaflug mitt og
hræðsla hafði á svipstundu búið til
úr þessu einfætta ófreskju.
Ég brölti á lætur óstyrkur í meira
lagi og fór að tína saman brotin úr
stólnum. Þetta varð að smáhrúgu
og ofan á hana setti ég spjaldið.
Þetta leit út eins og nýorpin gröf
og hvítt pappaspjaldið tók sig vel
út sem staðgengill krossins.
Ég lók upp vasaklútinn og J)err-
aði rakt enni mitt og vanga, síðan
brá ég honum á nasir mínar og
snýtti mér hressilega. Að lokinni
þessari hávaðasömu athöfn, vafði
ég klútnum varlega saman. Ég
bölvaði nasakvefinu af miklum
innileik um leið og ég stakk klútn-
nm á mig. Því næst fór ég að rölta
um safnið, en varð lítl ágengt i leit
minni að símanum.
Brátt varð ég Jjess vísari, að ég
var staddur í miðsalnum, er lá að
útgöngudyrunum. Það rifjaðist nú
upp lyrir mér, að við anddyrið var
einhvers konar minjagripasala. Það
var ekki með öllu vonlaust, að sími
kynni að leynast Jiar. Ég gekk hæg-
um og vel yfirveguðum skrefum að
anddyrinu, og eftir skamma stund