Eimreiðin - 01.09.1964, Side 69

EIMREIÐIN
233
Já, hann boðaði stund draumsins, sem alinn var at þrá eftir licísi
og yl.
Við vitum það ekki lcngur, skiljum það ekki lengur, hvað svipn-
um á andliti hans afa olli, þá hann horfði á eftir farfugli til suðurs.
Við höfum að vísu lesið urn það af' bók, eða þá heyrt um það af
vörum hinna öldnu, en snertir þetta okkur í raun og veru lengur?
Við brettum upp kragann og segjum e. t. v.: „Bölvaður kuldi er
þetta!“, en að það veki okkur í sjálfu sér geigs er langt í frá. Húsin
okkar eru orðin svo há og veggir þeirra svo haglega gerðir, að vet-
urinn getur aðeins sleikt þá að utan. Nú, el' hann snjóar, þá setj-
umst við bara niður og snúum lykli, síðan sveitist vél við að koma
okkur áfram. Himnasmiðurinn, hann fær ekki lengur tækifæri til
þess að gleðja htil börn með því að teikna í hélu rúðunnar, nci,
slíkt leyfum við honuin ekki lengur. Og logi himinhvelfingin í
dýrð litríkra Ijósa þá mæna á þau færri augu en áður, því húsin
við veginn snúa ekki lengur glugum til himins heldur horla til
nralbikaðrar götu.
Eg efast ennfremur um, að við veitum því lengur eftirtekt, þó
farfugl hópi sig til flugs, að við söknum hans, já, kannske höfum við
ekki lesið fregnina um það í blaðinu okkar, að hann sé horfinn. Þetta
grundvallast allt á því, að okkur tókst að grípa sumarið með okkur
inn í bæinn, er við flýðum undan vetri. Það var hlegið að Bakka-
bræðrum, er þeir hugðust bera sólskinið í húfunni sinni inn í bæ-
inn, en hvað höfum við ekki gert? Já, svo sannarlega má veturinn
ýla fyrir utan — við njótum sumars innan veggja á íslandi í dag,
höfum tekið það með okkur inn, niðursoðið að vísu, en þó svo
skemmtilega óskennnt, að jafnvel frosinn og stynjandi barmur jarð-
arinnar vekur ekki athygli okkar lengur, hvorki kætir okkur eða
hræðir, heldur fellur litlaus inn í hversdagsmynd lífsins. Þessu
hljótum við að fagna. Hver vildi skipta í þessu tilliti kjörum við
afa og ömmu? Jafnvel pabba og mömmu? Enginn heilbrigður mað-
ur. En svo má sjálfsöryggið þó ekki verða mikið, að það breytist
í andvaraleysi. Heflum tilveruna ekki svo, að hún verði endalaus
flatneskja. Gleymum ekki myrkrinu — Jrví Jrá hættum við að sjá
ljósið.
Erlendur maður, seni staddur var hér í suinar og heyrði margan
Islendinginn flytja ræðu, sagði, að eitt hefði þeim öllum verið
sameiginlegt, hvert sem efni þeirra annars var, að allar væru Jrær