Eimreiðin - 01.09.1964, Blaðsíða 84

248
EIMREIÐIN
rakst ég á afgreiðsluborðið. Þurfti
ég þá ekki frekar vitnanna við, ég
var á réttum stað. Kveikjarinn var
mér nú gagnslaus, þar sem cltls-
neytið var þrotið. Ég þreifaði mig
því um borðið og rak hendurnar
brátt í hinn langþráða síma. Loks-
ins var endir bundinn á þetta
taugastríð mitt; nú þurfti ég að-
eins að snúa skífunni fimm sinn-
um, og þá var allur vandinn leyst-
ur. Þetta hljómaði svo sem ágæt-
lega, en nú kom ujrjr nýtt vanda-
mál: Hvert átti ég að hringja? Ég
gat ekki hringt heim án þess að
eiga á hættu að vekja njap tvær
fjölskyldur, því það var millisam-
band. Ég hafði gert það einu sinni,
þegar ég varð benzínlaus miðja
vegu milli Reykjavíkur og Þing-
valla, og mig langaði ekki að reyna
það aftur. Nú, þá var það safn-
vörðurinn. Það er eins gott, að það
verði engin mistök í þetla skij)ti,
taugar mínar þoldu ekki meira af
slíku. Ég greip símaskrána, en lagði
hana jafnharðan frá mér altur. Ég
gat ekki með góðri samvizku hringt
til hans á þessum tíma sólarhrings-
ins. Þá voru aðeins tveir aðilar eft-
ir, Hjálparsveit skáta og lögreglan.
Ég valdi lögregluna, því hún hafði
br'ugðizt fljótt og vel við, er hún
ók fram á mig, er ég var á leið heim
úr fyrrgreindri Þingvallaför. Hún
hafði bókstaflega borið mig og bif-
reiðina á höndum sér til borgar-
innar, þó ekhi í orðsins fyllstu
merkingu. Hins vegar hafði ég
aldrei komið nærri skátahreyfing-
unni, ekki einu sinni fengið plást-
ur hjá hinum miskunnsömu sam-
verjum, er sendir eru út af örkinni
á hennar vegum, þegar æskan
bregður á leik úti í guðsgrænni
náttúrunni. Ég þurfti ekki að gæta
í símaskrána eftir númeri lögregl-
unnar, en ég var óneitanlega dálít-
ið óstyrkur, er ég valdi númerið.
Ég sneri skífunni síðasta snúning-
inn og nú var ckki aftur hopað.
l’að hringdi lcngi, en enginn svar-
aði.
„Þeir. eru sennilega í miðju
tafli,“ lmgsaði ég með mér.
Loks kom syfjuleg karlmanns-
rödd í símann og umlaði eitthvað,
sem eyra mitt nam ekki hvað var.
Ég vætti varirnar með tungubrodd-
inum, greijr þétt um heyrnartækið
og mælti annarlegri röddu:
„Gott kvöld, ég er hér í Þjóð-
minjasafninu og . . .“
„Hvað með það,“ greij) maður-
inn ólundarlega fram í fyrir mér.
„Sko, mig langar að komast héð-
an út,“ hélt ég áfram og reyndi að
hafa vald á rödd minni.
„Hvern andskotann kemur mér
það við," þrumaði maðurinn, sio
hátt að það lá við, að ég glojrraði
tólinu niður.
„Ég hélt kannski, að þið gæluð
hjáljrað mér,“ vogaði ég mér að
segja, en röddin var fidl vonleysis.
„Hjáljra þér, ég held nú síður,
ég ætti ekki annað eftir en að fara
að klæða mig um hánótt og gera
reisu vestur í bæ út af einhverjum
blindfullum hálfvita."
Nú gerði hann smáhlé til að ná
andanum, en hélt síðan áfram, og
það var ekki laust við að hann
væri orðinn eilítið lrás.