Eimreiðin - 01.09.1964, Blaðsíða 67
Þá vetur
ber á dyr
Eftir
séra Sigurð Hauk Guðjónsson.
Haustjörð bringuhvelfd sig náttar.
Héruð kyrrast, lœgja rúm.
Litverp kveldsól leitar áttar;
lagar-hvel í skuggum háttar.
Loftin eru í eyði og tóm.
Árnar depla hinztu glceðum.
Myrkrið vefur mjúkum slœðum
moldarbrjóstsins leyndardóm.
Svo kvað Einar Benediktsson, er vetur barði að dyrum hans. Já,
hefir Jaú tekið eftir því, að ómur loftsins er þagnaður, vorboði þinn
horfinn, hann syngur þér ei lengur kæti í brjóst þetta árið, Iterg-
mál raddar hans víkur fyrir geig, er morgunhélan grá vekur þér
í huga? Haustgjósturinn bar að fótum Joér sinulitað strá eða gulnað
lauf, og Jm lítur upp frá amstri Jaínu og önn og sérð, að gullfingri
er grund og hæð slegin. Skuggar alls, sem gnæfir, lengjast dag frá
degi, og fyrr og fyrr þarft þú að leita til eldfæris þíns, hita- og Ij(')S-
gjafans, því að kuldinn og myrkrið magnast — gjalllúðrar vetrar.
Það má vel vera, að þú skynjir þetta ei lengur — sért hættur
að taka eftir, þó gróbarmur jarðar frjósi og verði harður undir fót
— skósólarnir okkar eru að verða svo Jrykkir — eða er Jrað e. t. v.
af því, að svo rnargir hljóta uppeldi við véltroðinn stig — eða
malbikað stræti?