Eimreiðin - 01.09.1964, Síða 58

222
EIMREIÐIN
var systir mín. Hún hafði dregizt
aftur úr, en nú kom hún hlaup-
andi eftir enginu með Úllu á hand-
leggnum. Ég verð að hafa gát á
henni, hugsaði ég, hún verður að
komast heim heil á húfi. Það yrði
eilífur grátur, ef eitthvað kæmi fyr-
ir Itana.
Við gengum ofur hljóðlega upp
ásinn og skimuðum í allar áttir. Við
vorum að gæta að, hvort við sæjum
slóðir eftir villidýr, einkanlega
strúta. En veiðilandið var stærra en
svo, að við gætum kannað það allt.
Úlla er að verða lúin, sagði systir
mín, sem alltaf var spölkorn á eftir
okkur. Einu sinni varð mér bilt við,
])ví að ég sá hana ekki. Ég kallaði
á hana og fór að kjökra. Hún hafði
setzt á skurðbarm.
Eruð þér leiður yfir einhverju?
spurði lnin.
Það er komin stærðar rifa á bux-
urnar þínar, sagði hún. — Hvað er
þarna á ferðinni?
Við fórum að jagast, en brátt
heyrðum við Karl Anton kalla:
Hérna er slóðin eftir hann.
Þetta eru spor eftir kú, sagði ég.
Nei, })au eru eftir strút, sagði
hann.
Við röktum spor strútsins upp
ásinn. Þegar við komum upp á ás-
brúnina, blöstu við okkur hús og
býli í Kirkjubæ. Þorpið var ískyggi-
legt tilsýndar. Við máttum búast
við árás af hálfu íbúanna.
Ég held varla, að hann hafi farið
í þessa átt, sagði ég.
Karl Anton var á sarna máli um
það.
Æ! veinaði ég upp yfir mig. Það
var Leó, sent hafði kastað steini í
hnakkann á mér. — Hvernig vog-
arðu þér að gera annað eins dag-
inn fyrir afmælið mitt!
Fyrirgefðu! sagði Leó.
Hann hitti heldur betur, eða
hvað? sagði Karl Anton.
Mér var skapi næst að lúskra á
honum, en þeir héldu alltaf saman
bræðurnir. Nú var systir mín líka
orðin þreytt, svo að við tylltum
okkur niður undir limgerði, og
bárum sarnan ráð okkar. Trén
slúttu fram yfir höfuð okkar og
kervillinn skýldi okkur. Þarna var
ákjósanlegur felustaður, ef einhver
villidýr skyldu koma á kreik. Héð-
an var betra að miða á þau. Systn'
mín sat og batt festi úr hóffíflum
handa LJllu.
Ja, LJlla, sagði hún, bara þú verð-
ir ekki flengd, þegar heim kemur.
Svona, þegiðu nú, sagði ég.
Heima hafði ég sagt, að við ætluð-
um bara niður að tjörn. En nu
voru liðnar margar klukkustundir,
síðan við fórum að heiman.
Ég kem ekki heim, fyrr en á
morgun, sagði ég. — Á morgun
kemur ekkert fyrir.
Þorirðu að liggja úti í nótt? sagði
Karl Anton.
Já, svaraði ég. Við sátum öll
steinþegjandi. Við vorum þreytt-
Öðru hvoru heyrðist skrjáfa í g>'as'
inu og laufið bærðist lii. Þá litum
við hvert á annað, og ég miðaði ör-
inni í áttina þangað, sent hljóðið
barst. Ég hafði enn ekki skotið
neitt. Við sátum og titruðum af eft-
irvæntingu.
Uss ... , hvað er þetta, hvíslaði
eitthvert okkar.