Eimreiðin - 01.09.1964, Blaðsíða 79

EIMREIÐIN
243
höllinni, svo að það hlutu að vera
öryggin, sem höfðu brugðizt.
Enn leið drykklöng stund, án
þess að ég eygði stúlkuna hans
Gunnlaugs.
En nú tók að sækja að ntér illur
grunur, það var svo undarlega
hljótt í kringum ntig, að mér stóð
alls ekki á sarna. Ég bar vinstri
höndina áhyggjufullur upp að enni
mér, eins og ég geri oft, Jregar ég
er í vanda staddur, en um leið
blöstu við mér sjálflýsandi vísarnir
á úrinu mínu. Mér krossbrá, er ég
sá, hvað tímanum Ieið, klukkan
var nákvæmlega hálfellefu, svo að
Jjað var engin furða, Jró að það
væri bæði dimmt og hljótt í kring-
um mig, |jar sem safninu hafði ver-
ið lokað fyrir hálftíma. Ég varð
að kyngja þeirri ójjægilegu stað-
reynd, að ég væri eini lifandi gri]j-
urinn í safninu.
Ég fann til fiðrings og óþæginda
í maganum, sams konar og ég fékk,
Jjegar húfulaus lögreglujjjónn ávít-
aði mig eitt sinn í bernsku fyrir að
skjóta af honum veldistáknið með
snjóbolta.
Nú var illt í efni, fyrsta hugsun-
in, sem flaug með forgangshraða í
gegnum heila minn, var sú, að ég
yrði að komast í sírna til að geta
gert vart við mig. Með Jjennan
einarðlega ásetning í huga tók ég
á rás, en stanzaði jafn snögglega.
Astæðan var sú, að tnannlegar ver-
ur eru ekki Jjeim hæfileikum gædd-
ar, að Jjær geti gengið í gegnunt
veggi. Ég nuddaði sárt ennið olur-
lítið ringlaður, Jjað var betra að
fara að öllu með gát við svona að-
stæður. Ég fikraði mig að glugg-
anum, er sneri í vestur, og virti fyr-
ir mér öfundaraugum ljósadýrðina
í Bændahöllinni. Nú var fólkið að
dansa í súlnasalnum, sælt og ánægt,
en hafði ekki hugmynd um, að í
næsta nágrenni væri ungur maður
innilokaður í myrkvuðu safnhúsi.
Ég kont nú loks að stóra salnum,
er lá að útgöngudyrunum. En til að
vera alveg fullviss um, að ég væri
í réttum sal, tendraði ég kveikjar-
ann og lýsti á myndirnar, er næst-
ar voru. Eftir allýtarlega rannsókn,
sá ég, að Jjær voru eftir Kjarval, og
um leið var ég öruggur urn, að ég
væri í réttum sal. Ég arkaði nú í
Jjá átt, er ég taldi útgöngudyrnar
vera, og sleppti öllum varúðarráð-
stöfunum, því ég taldi leiðina
greiðfæra. En Jjar fór ég villur veg-
ar, Jjví ég hafði ekki lengi gengið,
er eitthvert lágreist húsgagn mein-
aði mér framgöngu. Ég skall í kalt
gólfið og kyssti Jjað að indverskum
sið, á ntóti vilja mínum. Ég lá
þarna á mínum fjórum urn stund,
hálfvankaður eftir byltuna.
Loks liaíði ég þó rænu á að
athuga hlutinn, er varð mér að
fótaskortii. Þetta reyndist vera
ílangur og lítt bólstraður bekkur,
er ætlaður var safngestum til að
sitja á, en ekki detta um. Ég stóð
nú upp og reisli bekkskömmina við
með stirðlegum hreyfingum, því
næst bar ég höndina að vitum mér
og fjarlægði óhreinindi af vörum
mínum. Það halði sennilega
gleymst að Jjvo gólfið eftir bragð-
inu að dænra.
Eftir nokkurt stímabrak tókst