Eimreiðin - 01.09.1964, Blaðsíða 70

234
EIMREIÐIN
skreyttar Iíkingum um ljós og myrkur. Hinum erlenda manni kom
slíkt kynlega fyrir sjónir, því heimsborgaruppeldi hans hafði þurrk-
að út mat náttúrubarnsins á Ijósi og yl. Sá, sem aldrei hefir orðið
loppinn, skilur ekki orðið kuldi. Sá, sem aldrei hefir paufast í
myrkri, skilur ekki orðið Ijós. Slíkar andstæður renna saman í vit-
und hans og úr verður litlaust tilbreytingarleysið. Já, tæknin og þæg-
indin liafa teygt saman enda hausts og vors í lífi okkar íslendinga
í dag, gert okkur fært að lengja vinnudaginn, gert hann í fáu háðan
vetri og myrkri. Mikill meirihluti þjóðarinnar gengur til starfs, þó
svo að vetur yggli sig og ýlt'ri, já, jafnvel án Jress að taka eftir því.
Með hverju árinu sem líður verðum við óháðari Ijósi og yl sumars
við starf okkar og leik.
Víst eigum við að fagna þessu og halda áfram á braut þróunar-
innar, — en hafa sktdum við gát á hinu, að svo verði niðursoðna
sumarið okkur ekki samgróið, að við hættum að taka eftir hinu
eiginlega sumri, hættum að opna okkur lyrir því. Það sem eg á
við er Jretta: Týnum ekki úr lífi okkar, lífi þjóðarinnar, því be/.ta,
sem veturinn hafði upp á að bjóða, tímanum til þess að vera maður,
— tímanum til Jress að átta okkur á, að við erum hluti náttúru
jarðar. Að vísu er það freistandi að skrýða sjálfan sig í búning þess,
er valdið hefir, gaman að beygja sig í lotning lyrir sjálfum sér sem
Herra, en eilíft sumar eignumst við ekki fyrir slíkt eitt, við verðum
el tir sem áður vetrinum háð. Moldin fraus — henni er enn liætt við
að frjósa. Troðum ekki svo miklu inn í húsin af sumarleikföngum,
að við komumst þar ckki lengur fyrir sjálf. Við verðurn að geta
lokað dyrum.
Vel má vera, að Jrér virðist Jretta ruddaleg aðdróttun að menning
okkar. Mörg gæti eg bent þér á kalsárin, Jrrátt fyrir glæsibraginn,
en læt okkur nægja aðeins eitt til umhugsunar nú. Sá akurreitur, sem
ekki frýs, Jró kuldinn breyti grænu í gult í hinni ytri náttúru, er
hugur þinn sjálfur og hugur barnsins. Tekur Jrú eftir Jrví, að hvert
árið sem líður styttir þær stundir, sem Jrú getur gengið á vit sjálfs
þín, styttir þær stundir, sem þú getur veitt Jrér til Jress að ganga
að ræktunarstarfi þíns sjálls, að eg nú ekki tali um stundir, sem
Jrú getir leitt barnið |>itt á vit þeirra heima, er orð í bók veita.
Öll tæknin og þægindin hafa að vísu rutt vetrinum úr lífi þínu, en
þú varðst vissulega að greiða það dýrt. Finnur þú ekki sjálfur, að
þú ert í sporum dýrsins, sem hnýtt var við vatnsdælurnar í gamla
daga og varð að ganga hring í hring svo vatnið rynni. Tæknin mal-