Eimreiðin - 01.09.1964, Blaðsíða 85

EIMREIÐIN
249
„Af hverju hringirðu ekki lil lög-
reglunnar?“
„Hringja í lögregluna?” át ég
upp eitir honum ráðvilltur. „Nú,
það var einmitt það sem ég gerði,
ég hringdi í lögregluna.“
„Nú, þá hefurðu fengið skakkt
númer,“ ískraði í manninum. „Það
ætti að taka þig og þína líka úr
umferð, sem hringið út um hvipp-
inn og hvappinn og vekið upp
heiðarlega borgara," hélt hann
áfram í bræði sinni og lagði þunga
áherzlun á orðið „heiðarlega".
„Þykisl hafa ætlað að hringja í
lögregluna, huh,“ lauk hann máli
sínu með mikilli fyrirlitningu og
skellti á.
Þó að ég væri orðinn talsvert
hvekktur á þessum sífelldu mis-
tökum, ákvað ég samt að gera aðra
tilraun og reyndi eltir beztu getu
að hafa númerið rétt. Hönd mín
skalf, er ég valdi númcrið 11 l(i(i,
nú hlaut það að takast.
„Lögreglustöðin," svaraði gróf
karlman nsrödd.
„Ég er staddur hér í Þjóðminja-
safninu," byrjaði ég óstyrkum
rómi.
„Heltir verið brotizt inn?“ spurði
varðstjórinn og lifnaði allur við
eins og hann byggist við einhverj-
um stórtíðindum.
Þegar ég ætlaði að fara að svara,
skaut upp í luiga mínum brotnum
safnmunum, og ég sá sjálfan nrig
sitja hlekkjaðan inni í kaldrana-
legum klefa í ríkisfangelsinu Litla
Hrauni, dæmdur í 6 mánaða varð-
hald fyrir spjöll á safnmunum. Er
þessar ógeðþekku hugmyndir svifu
fyrir hugskotssjónum mínum,
ákvað ég að breyta um ákvörðun.
„Ertu þarna enn þá?“ kallaði
varðstjórinn byrstur.
„Já, já, en þetta er misskilning-
ur, |)að er ckki um neitt innbrot að
ræða.“
Ég undraðist þann raddstyrk, er
ég hafði öðlazt og hélt álram:
„Ég íékk skakkt númer. Afsakið
ónæðið og góða nótt.“
Síðan rauf ég sambandið alls
hugar feginn.
Nú var útséð um jtað, að ég kæm-
ist héðan í bráð. Það var ekki um
annað að ræða en að láta hér fyrir
berast, jjar til safnið yrði opnað ;i
morgun og ganga jrá út eins og
hver annar heiðarlegur safngestur.
Ég svipaðist um eltir legurúmi,
þar sem ég gæti hvílt minn hrjáða
líkama. Eftir nokkurt þóf og
árekstra fann ég sterklegan lnmda-
sleða innarlega í safninu. En ég
var lullur vantrausts á burðarjjol
safnmunanna, enda reynslunni
ríkari. Ég reyndi Jjví sleðann vel
endanna á milli, en ckkert gerðist,
jjað brakaði ekki einu sinni í hon-
um. Þá loks jjorði ég að trúa lion-
um fyrir líkama míniim. Ég hreiðr-
aði vel um mig í jjessu frumstæða
lcgurúmi og sofnaði von bráðar,
enda jjreyttnr mjög eftir atburði
næturinnar. Sem betur fór dreymdi
mig ekkert hrollvekjandi, enda
hefði ég ekki umborið að lila upp
al tur ógnirnar jjó að í drattmi væri.
Þegar ég loks vaknaði, hafði
myrkrið svipt burtu huliðslæðu
sinni, og jjað var orðið albjart.
Er ég hafði áttað mig á því, hvar