Eimreiðin - 01.09.1964, Blaðsíða 86

250
EIMREIÐIN
ég var staddur, fór ég að brölta
upp úr sleðanum, en það gekk ekki
sársaukalaust, því mig logverkjaði
í allan skrokkinn, enda legurúmið
nokkuð liart viðkomu. Þegar mér
hafði tekizt að komast f'ram á
gólf, tók ég nokkrar hnébeygjur
með viðeigandi hljóðstefjum. Ég
var einmitt að beygja mig í fjórða
sinn, þegar mér varð litið á úrið
mitt. Mér brá í brún, klukkan átti
ekki eltir nema 10 mín. í 2 og
safnið yrði opnað kl. 2. Það var
með naumindum að ég gat náð
mér upp úr hnébeygjunni, svo brá
mér við þessa óþægilegu uppgötv-
un. Ég varð að fela mig, því það
hlaut að vekja grunsemdir, ef
frúrnar rækjust á mig hér, áður en
saínið yrði opnað, ég tala ekki um,
ef þær fyndu brotna kirkjustólinn
áður.
í þessum svifum heyrði ég fóta-
tak og mannamál, sem nálgaðist
óðum. Ég svipaðist um óttasleginn
eltir öruggum íelustað. Þarna út
\ið vegginn á móti sleðanum voru
þrjár einkennilega lagaðar kistur.
Ég gekk hröðum skrefum að þeirri
yztu lil vinstri og lyfti lokinu. Hún
virtist vera full af einhvers konar
hálmi, en þegar betur var að gáð,
sá ég móta lyrir höfði og herðum
undir hálminum. Það fór kaldur
hrollur eftir hryggnum á mér við
j)essa sjón. Ég lagði lokið hið bráð-
asta niður aítur eins og ég væri
hræddur um, að kistubúinn stykki
upp, en innst iiini hafði ég samt
litla trú á því. Ég fann, hvernig
svitinn spratt fram á enni mér og
rann niður kinnar mínar, ég var
satt að segja dauðhræddur og ekki
bætti jjað úr skák, er ég heyrði að
einhverjir voru komnir í salinn við
hliðina. Ég gekk að næstu kistu, og
mér létti, er ég sá, að hún var tóm.
Það var eins og hún biði eltir að
veita mér vernd sína. Ég hafði snör
handtök og lagðisL endilangur á
kistubotninn. Ég hallaði lokinu
aftur, en haf'ði smárifu, svo ég gæti
kíkt f’ram í sal. Ég var tæplega bú-
inn að koma mér fyrir, er ég sá
tvær manneskjur birtast. Þetta var
roskinn maður með töluverða
heildsalaístru. Hárkraginn í kring-
um egglaga skallann var silfurhvít-
ur. í fylgcl með honum var ein
safnkvinnanna. Með djúpri bassa-
rödd fór hann að ttfsaka, hvað hann
hefði komið fljótt. En kvinnan full-
vissaði hann um, að Jtað væri allt
í lagi.
Mér leið háltilla, er ég hugleidcli,
hvað hefði gerzt, ef jrau hefðu kom-
ið um fimmtán mínútum fyrr og
fundið mig í fasta svefni í sleðan-
um.
Er þau höfuð litazt um góða
stund spurði sá bassaraddaði for-
vitnislega:
„Hvað er í jjessum kistum, jjær
líta svo sérkennilega út?“
Ég varð máttlaus at' skelfingu, og
í jrokkabót sótti að mér ákafur
hnerri.
„Þessar kistur fengum við ný-
lega sendar frá Egyptalandi, þær
innihalda múmíur," svaraði kvinn-
an kurteislega.
Þetta hafði Jrá verið múmía, seni
ég hafði séð í kistunni, Jrað var
svo sannarlega heppilegt, að búið