Eimreiðin - 01.09.1964, Blaðsíða 55

Smásaga
eftir
Martin A. Hansen.
Það er blátt áfrarn ekki hægt. Og
það er einmitt svo gremjulegt.
)á, það var skrambans grey,
sagði systir mín.
Annars hefðirðu kannske feng-
ið strútsfjöður í húfuna þína,
sagði ég.
Ó, hver anzinn! hrópaði systir
mín.
Við vorum að ganga meðlram
kirkjugarðinum. Sólargeislarnir
brutust gegnum trjákrónurnar og
mynduðu gullskálar á veginum.
Og grátitlingar böðuðu sig í gull-
skálunum. Þeir belgdu sig út og
þyrluðu upp gullryki í kringum
sig. Og Jteir voru svo latir, að Jteir
bærðu ekki á sér, Jrótt við nálguð-
umst. Ég hefði getað skotið heil-
marga, en mér fannst það ekki
ómaksins vert.
Að Jiú skulir ekki skammast þín,
Olla, sagði systir mín. — í dag átt-
irðu að fara íallega með versið Jiitt.
Þegiðu, stelpa! sagði ég. — Þú
ílæmir öll stærstu villidýrin burt
með Jjessuni hávaða. Og Jrú skalt
ekki l'ara að ímynda þér að þú
berir skyn á sálmavers. Þú, sem ert
ekki byrjuð í skóla.
Þér ættuð að passa yður sjálf-
an, svaraði systir mín.
Við vorum komin að djákna-
tjörninni. Á bakkanum stóð píl-
viðartré og slútti fram ylir vatns-
flötinn. Mig hefði langað til að
klifra upp í tréð, sitja Jiar og gægj-
ast ofan í vatnið, en Jtar var sitt-
hvað að sjá. En í dag var maður
á veiðum. Olti á tjörninni voru
bæði endur og gæsir. En Jrær voru
alltof auðveklar viðfangs fyrir mig.
Rétt hjá tjörninni stóð hús. Þar
áttu heima tveir drengir, kunningj-
ar okkar. Þegar við spurðum eltir
þeim, kallaði móðir Jieirra innan
úr húsinu, að þeir hefðu hlaupið
niður með ánni.
Þangað megum við ekki fara,
sagði systir mín. En ég svaraði um
hæl og sagði: Þú skyldir Jró aldrei
hafa gleymt Jrví, að Jretta er dagur-
inn fyrir afmælið rnitt.
E1 Jrér farið, Jaá verð ég að segja
frá því, sagði systir mín.
Skrafskjóða! sagði ég.
Ég er engin skrafskjóða, sagði
systir mín, en ég get ekki annað en
sagt lrá þessu.
En ef Jrú Jregir yíir Jrví, Jrá skaltu
la skott af einhverju dýrinu, sem
ég skýt.
Hvaða dýr ætlarðu að skjóta?
spurði systir mín.
Öll möguleg, svaraði ég.
Ég vil heldur hausinn, sagði syst-
ir mín, Jrví að ég get haft hann á
ÉJllu.
Skoltið er mest um vert, sagði
ég. — Ef ég nú skýt ref, þá geturðu