Eimreiðin - 01.09.1964, Blaðsíða 80

244
EIMREIÐIN
mér að finna dyrnar, er lágu Irá
listasafninu og fram á gang. Ég
lokaði þeim hægt á eltir mér, eins
og ég væri hræddur um, að vekja
einhvern, en því miður var víst
lítil hætta á því. Ég tók að fikra
mig áfram í myrkrinu og reyndi af
fremsta rnegni að bæla niður ótta-
tilfinninguna, er sótti fast á mig.
Það var líka engin furða, því fóta-
tak mitt bergmálaði mjög óhugn-
anlega í þvingandi þögninni, er
hvíldi yfir öllu eins og mara. Fram-
réttar hendur mínar titruðu eins
og á manni, sem unnið hefur við
loftpressu mestan liluta ævinnar.
Ég hafði alla tíð verið myrklælinn,
og nú gat ég ekki lengur bælt nið-
ur hræðsluna. Hel/.tu persónur
hryllingsmyndanna stóðu ljóslif-
andi fyrir hugskotssjónum mínum;
ég hafði það á tilfinningunni, að
þeir væru hér allir í námunda við
mig, Drakula, Frankenstein og all-
ir hinir. Ég reyndi að hrista Jretta
al mér og leiða hjá mér myrkfæln-
ina. Þetta liafði Grettir sálugi átt
við að glíma á sínum tíma og
hvergi hopað.
Ég gekk áfram og fikraði mig
með veggnum með framréttar
hendur eins og svefngengill. Ekki
leið á löngu áður en dyr urðu á
vegi mínum. Þegar að var gáð
reyndust Jtær ólæstar, svo að ég
lauk þeim upp og gekk inn fyrir,
illu heilli, því Jjað hefði ég ekki
gert, hefði ég vitað um Jjær luell-
ingar, sent biðu mín.
Ég hafði ekki gengið nema örfá
skref, er ég grillti í mann út við
einn vegginn nálægt glugganum.
Það fór um mig fagnaðarstraumur,
ég var Jjá ekki eina lifandi veran
í húsinu þrátt fyrir allt. En hver
gat Jjetta verið, og, eftir á að
hyggja, var Jætta lifandi vera?
Auðvitað, hvaða hugarórar voru
Jtetta í mér? Þetta var sennilega
húsvörðurinn í eftirlitsferð. Er ég
hugðist ávarpa hann, kvað skyndi-
lega við hár skellur, sem var enn
Jtá áhrifaríkari sakir bergmálsins.
Ég sneri mér hægt og allt að Javi
vélrænt við og starði óttasleginn
fram fyrir mig, eins og ég byggist
við, að mæta sjállum myrkrahölð-
ingjanum. Ég gekk hikandi áfram
og kont fljótlega að hurðinni, sent
mér til mikillar furðu reyndist
vera lokuð, en ég hafði skilið hana
eftir opna. En nú skildi ég, hvað
gerzt hafði. Hurðin hafði skell/t
aftur með fyrrgreindum hávaða.
En hvers vegna? Ég þorði ekki að
hugleiða Jtað nánar, en opnaði
luirðina og litaðist varlega um, en
sá ekkert sakir myrkursins.
Er ég fór að virða hinn Jiögla
vin minn fyrir mér aftur, sýndist
mér ekki betur, en hann hefði f*1'1
sig úr stað. Það var annars merki-
legt, að mannkertið skyldi ekki
mæla orð frá vörum. Hann hafði
sennilega misst málið af hræðslu
yfir Jrví, sem á gekk, og hélt ber-
sýnilega, að hér væru illir andar a
ferð, og ég væri einn Jteirra. Ekki
gat ég láð hontim það. Ég sá niei
ekki annað fært en að hrella hinn
óttaslegna safnvörð enn meira og
spurði í hærra lagi:
„Eruð þér safnvörðurinn?"