Eimreiðin - 01.09.1964, Blaðsíða 87

EIMREIÐIN
251
var að I jarlægja þá, er hvílt hafði i
þessari kistu, er ég leitaði í athvarís.
„Múmíur, sagði bassinn, og
undrunin leyntli sér ekki í rödd-
inni. „Þær liel ég aklrei séð nema
í kvikmyndum."
Síðan bætti hann við liikandi:
„Væri ekki mögulegt að sjá ofan
í eina kistuna."
„Jú, ætli jjað sé ekki í lagi,“
heyrði ég kvinnuna svara, mér til
mikillar skellingar.
„Reyndar hef ég aldrei séð múm-
íur, ekki eintt sinni í kvikmynd-
um,“ liélt liún áfranl og gekk að
kistunum.
Ég hitnaði og kólnaði á víxl eins
og bilaður hraðsuðtiketill. Hnerr-
inn sótti fast á mig, og ég gat mér
enga björg veitt, cn lá sem liðið lík
og beið Jjcss, er verða vildi. Ég
heyrði, að konan gekk að þeirri
hægra megin við mig, og létti mér
stórlega. En ekki er sopið kálið jjó
í ausuna sé komið, því eftir nokkra
stund heyrði ég, að hún sagði undr-
andi og í senn vonsvikin:
„Þessi kista virðist vera læst, jjá
er bezl að athuga jjessa við hlið-
ina.“
Hver taug í líkama mínum var
spennt til hins ítrasta. Ég horfði
stjörfum augum á kislulokið og
bærði ekki á mér. Nú marraði í
hjörunum og kvinnan opnaði kist-
una til hálfs. Um leið og ég mætti
augnaráði hennanr, fitjaði ég
ósjálfrátt upp á nefið til að bæla
niður hnerrann. Það fóru einkenni-
legir kippir um púðrað andlit
kvinnunnar, hún bærði fölar var-
irnar, en fékk ekki mælt fyrir geðs-
hræringu. Þetta stóð ekki yfir nema
í nokkrar sekúndur, Jjví Jjá skellti
hún lokinu aftur.
„Hvað er að sjá yður, Jjér eruð
náfölar," sagði sá bassaraddaði
áhyggjufullur.
Það var smájjögn, en loks sagði
kvinnan lágum og eilítið hásum
rómi:
„Mér líður ekki rétt vel, ég held,
að jjað væri bezt, að jjér fengjuð
yður aðra konu til íylgdar um sal’n-
ið.“
Bassinn spurði liugulsamur,
hvort jjað ætti ekki að hringja í
lækni, en hún neilaði.
Smátt og smátt fjarlægðust radd-
ir Jjeirra, og fótatakið dó út. Ég
opnaði kistuna í skyndi og sté
fram á gólf, alls hugar feginn Jjess-
um málalokum. Sem betur lV'jr
mætti ég engttm á leið minni, og
brátt var ég kominn út undir bert
loft. Ég andaði djúpt að mér nöpru
loftinu líkt og maður, sem teygar
svaladrykk el tir langa dvöl á eyði-
mörk. Síðan gekk ég niður Hring-
brautina og fór að svipast um eltir
bifreið, en Jjá tók ég eftir Jjví, að
ég var frakkalaus. Þó að hann væri
ckki mikils virði, eins og hann leit
út núna, Jjá hafði ég ekki lnigsað
mér að gefa safninu hann. En ég
gat með engu móti snúið við til að
nálgast liann. Það yrði áreiðan-
lega skrítið andlitið á kvinnunni,
ef hún rækist á múmíuna aftur,
bráðlifandi.