Eimreiðin - 01.09.1964, Blaðsíða 78

242
EIMRF.IÐIN
íékk liana í afmælisgjöf um dag-
inn“, svaraði sessunautur amt-
mannsins skýrri röddu.
Ég varð skiljanlega felmtri sleg-
inn við þessar óvæntu upplýsingar
og starði höggdola á konuna um
stund.
„Ef yður langar að spyrja ein-
hvers í sambandi við safnmunina,
Jrá er mér sönn ánægja að svara
Jjví,“ rauf hún þögnina á ný og
brosti viðfelldu brosi.
„Spyrja einhvers? ha? jú, já,“
stamaði ég og reyndi að koma hug-
arástandi mínu í samt lag á ný.
Ég brosti stirðlega til konunnar
og klóraði mér vandlega í hnakk-
anum, um leið og ég gerði virðing-
arverða tilraun til að breiða vfir
þennan spaugilega, en jalnframt
ójjægilega misskilning með því að
fara að spyrja hana í Jjaida um
ævi amtmannsins, er ég hafði liald-
ið eiginmann hennar. Er ég hafði
látið gamminn geisa í nærri 30 mín-
útur, var ég orðinn úrkula vonar
um að ntér tækist að reka hana á
stampinn. hað var einna líkast því,
að öll vitneskja um Jjennan amt-
mann hefði verið innilokuð til
langframa, en nú streymdi hún eins
og flóðbylgja út yfir fallega lagað-
ar varir frúarinnar. Loks kom Jjó
að því, að hún stóð á gati; notaði
ég þá langþráð tækifæri og þakkaði
amtmannsfrúnni greinargóð svör.
Er ég hafði skoðað nægju mína
á Jjessari hæð safnsins, ákvað ég að
færa mig á næstu hæð, en þar er
listasafn ríkisins til ln'isa. Ég hef
alltaf haft ánægju af málverkum,
sérstaklega Jjeim, sem ég botna eitt-
livað í.
Ég var dálítið undrandi við að
sjá enga upplýsingaveitandi pipar-
ntey við innganginn. En ég var
ekken að tvístíga þarna, Iieldur
gekk hröðum skrefum inn í þetta
musteri íslenzkrar listar. Ég gekk
nú sal úr sal og dáðist að Jjví, sem
fyrir augun bar.
Er ég kom inn í innsta salinn eða
básiniv, réttara sagt, kom ég auga á
fallega mynd eftir Gunnlaug Blön-
dal, en hún var af stúlku undur-
fagurri í Evuklæðum, sem fóru
henni einstaklega vel. Því miður
eru Jjessi klæði ekki mikið í tízku,
enn sem komið er, en ef lil vill á
DIOR eftir að ráða bót á Jjví. Ég
tók nú að virða Jjessa íslenzku
Monu Lisu fyrir mér í [jungum
listamannsþönkum.
En hvað var Jjetta? Mér sýndist
ekki betur, en að hún væri ofurlítið
tileyg. í sömu andrá og ég ætlaði
að lara að atliuga Jjetta betur,
slokknuðu öll ljós, og ég sá vart
handaskil. Ég hugleiddi, hvort
[jetta væri ábending um, að Jjegai'
maður er staddur hjá fagurri
stúlku, sé ljós þrándur í götu.
En Jjar sent Jjessi stúlkukind var
eins líflaus og frekast gat verið,
\ ék ég Jjessari hugmynd frá mér, en
staðfesti með sjálfum mér, að raf-
magnið ltefði bilað og beið hinn
rólegasti eftir því, að ljósin tendr-
uðust á ný.
En [jað leið og beið, en ekki
birti í kringum mig. Það var eitt-
hvað óhreint við [jetta; ég sá ekki
betur, en að |jað væru ljós í Bænda-