Tímarit lögfræðinga - 01.01.1968, Qupperneq 57

unum 1950—1962 en þó mjög slitrótt. T neitaði því, að
J hefði unnið fyrir hann ráðskonustörf og hélt þvi fram,
að til þess hefði hún ekki verið fær af heilsufarsástæð-
um. Studdi T sýknukröfu sína þeim rökum, að stopul
dvöl J hjá honum sannaði ekkert um, að J hefði unnið
ráðskonustörf hjá T, enda verði skýrslur J sjálfrar ekki
lagðar til grundvallar, og engin vitni hafi getað borið
um störf hennar eftir eigin kynningu af þeim. Hélt T þvi
sérstaklega fram, að aðilar hefðu engan samning gert
um nein ráðskonustörf og, að T hefði aldrei lofað að
greiða J neitt kaup.
Dómari málsins taldi ekki sannað, hversu lengi samtals
J hefði dvalið hjá T á tímabilinu 1950—1962, en sam-
kvæmt gögnum málsins þótti dómara verða að leggja
til grundvallar skýrslu stefnda að þessu leyti þess efnis,
að J hefði verið hjá T samtals í 45 mánuði. T var talinn
eiga sönnunarbyrði um það, að J hefði ekki unnið ráðs-
konustörf á þeim tima, sem J var á sama heimili og hann.
Sú sönnun hafi T ekki tekizt. Seg'ir í forsendum dómsins,
að byggja verði niðurstöðu málsins á þeirri reglu íslenzks
réttar, sem eigi stoð i fordæmum, að sambýliskonur eigi
rétt á ráðskonukaupi eftir aðstæðum, án tillits til samn-
inga um slíkt kaup. Við ákvörðun fjárhæðar þyki eiga að
laka tillit til þess, til lækkunar, að J hafi verið talin a.
m. k. 75% öryrki allan þann tíma, sem um ræðir í málinu.
Samkvæmt því þótti hæfilegt ráðskonukaup til J fyrir
áðurgreint tímabil vera kr. 60,000,00, Þá var og T gert
að greiða J vexti, sem miðaðir voru við stefnubirtingar-
dag í málinu þ. e. 30. október 1962, til greiðsludags.
Lögmaðurinn G hafði i upphafi verið skipaður til að
flytja málið fyrir J. Dómsmálaráðuneytið samþykkti síð-
ar að G yrði að eigin ósk leystur frá starfi þessu og var
jafnframt ákveðið, að lögmaðurinn S tæki starfann á
hendur. Sá lögmaður gerði við munnlegan flutning máls-
ins þá kröfu, að þóknun til þeirra beggja lögmannanna
yrði ákveðin i einu lagi og varð dómari við því. Þóknun
Tímarit lögfræðinga
55