Tímarit lögfræðinga - 01.10.1999, Side 44

geri sér grein fyrir veikleikum laganna. Þá er kannski frekar unnt að sneiða hjá
hættunum að einhverju leyti.
Áður en aftur verður farið að huga að breytingum á lögunum ættu menn að
setjast niður og velta fyrir sér í rólegheitum spumingunni: Hvernig skaðabóta-
lög viljum við hafa? Viljum við e.t.v. hafa lög lík þeim sem notuð eru víða um
heim utan Danmerkur? Hingað til hefur starf að lögunum einkennst af
tímahraki.
Ef flík er vansniðin og illa saumuð úr vondu efni getur verið betra að henda
henni og gera nýja heldur en að reyna að lagfæra hana.
Sá sem hér heldur á penna hefur hallast að því eftir að hafa hugleitt málið
lengi að nota mætti reglur um slysabætur eitthvað á þessa leið: Allir eigi rétt á
bótum eftir sömu staðalreglu byggðri á læknisfræðilegri örorku, stighækkandi
líkt og er í umsömdu slysatryggingunum. Slík regla hentar vel gagnvart lang-
flestum minni háttar tjónum sem eru yfirgnæfandi að tölunni til. Þar er yfirleitt
ekki ástæða til að bætur fari eftir tekjum hins slasaða. Færi tjónþoli rök að því
að hann hafi sérstöðu og fái ekki fullar bætur með staðalreglunni geti hann
krafist fullra bóta sem miðist þá við mismun ævitekna með og án slyss, sbr.
sænsku regluna, og komi til frádráttar allar greiðslur frá öðrum vegna slyssins.
Síðari leiðin yrði nokkuð fyrirhafnarmeiri, m.a. vegna gagnaöflunar. Þetta er
líkt því sem danska skaðabótanefndin lagði til.
196