Tímarit lögfræðinga - 01.12.2002, Qupperneq 60

hafi ekki samrýmst embættisfærslu ákærða, fyrir 1. júlí 1992 sem dómara og eftir
þann tíma sem sýslumanns, að gæta hagsmuna uppboðsbeiðenda við fyrirtökur upp-
boðsmála, en ljóst er, að ákærði innti þessa vinnu af hendi í beinum tengslum við
framkvæmd starfa síns. M verður og að telja, að ákærða hafi ekki getað dulist, að
þær greiðslur, sem hann áskildi sér og þáði með framangreindum hætti, voru reiddar
fram í sambandi við umræddar embættisathafnir ákærða, sem voru hluti af starfs-
skyldum hans og hann þáði laun fyrir úr ríkissjóði. Er það því niðurstaða dómsins,
að ákærði hafi ekki átt tilkall til þessara greiðslna. Þá verður að telja, að gjaldtaka
þessi hafi ekki samrýmst embættisstöðu hans. Hefur ákærði með framangreindri
háttsemi, sem sönnuð er með játningu hans og studd öðrum gögnum málsins, orðið
brotlegur við 128. gr. almennra hegningarlaga. Verður að líta svo á, að um samfellda
brotastarfsemi ákærða hafi verið að ræða, sem lokið hafi árið 1993“. Hæstiréttur
staðfesti niðurstöðu héraðsdóms um þetta atriði m.a. með svofelldum forsendum:
„Ákæruefnið varðar þá háttsemi ákærða að bóka einhvem af starfsmönnum
embættisins mættan fyrir hönd gerðarbeiðenda, en gæta sjálfur hagsmuna þeirra við
fyrirtökur og áskilja sér greiðslur fyrir. Þessi störf ákærða fyrir uppboðsbeiðendur
voru hvorki embættisathafnir né hluti af starfsskyldum og fóru raunar í bága við þær.
Hann þáði greiðslur, sem hann átti ekki tilkall til, og þykir hann því hafa áskilið sér
þær við framkvæmd þessara starfa, þótt um þóknun hafi ekki verið rætt fyrir fram í
einstökum tilvikum".
Hinn 3. júlí 2002 féll dómur í Héraðsdómi Reykjavíkur í máli nr. S-1393/2002 þar
sem Á, sem formaður byggingamefndar Þjóðleikhússins og formaður byggingar-
nefndar Vestnorræna ráðsins, Brattahlíðamefndar, var ákærður, sbr. 16. tölulið í
ákæruskjali, fyrir að hafa fengið í hf. til þess að greiða tiltekna fjárhæð í norskum
krónum samkvæmt reikningi fyrir tilsniðið timbur í stafkirkju sem ákærði festi kaup
á fyrir sjálfan sig hjá M-banken AS í Noregi á sama tíma og hann vann við viðtöku
stafkirkju, þjóðargjafar Norðmanna til íslendinga, sem formaður byggingamefndar
stafkirkju í Vestmannaeyjum. í hf. færði fjárhæð reikningsins til gjalda í bókhaldi
sínu á bókhaldsreikning vegna byggingaframkvæmda í Brattahlíð en timburkaup
ákærða voru færð honum til skuldar á viðskiptareikningi hans sem þá var stofnað til
í bókhaldi í hf. í niðurstöðu dómsins um 16. ákærulið var ákvæði 128. gr. hgl. rakið
og tekið m.a. fram: „Ekki eru skilyrði samkvæmt greininni að um fjárhagslegan
ávinning sé að ræða. Hins vegar er skilyrði að ávinningurinn sé tengdur framkvæmd
starfa hins opinbera starfsmanns. í þessum ákærulið er því lýst að ákærði vann um
þetta leyti að móttöku þjóðargjafar Norðmanna til Islendinga. Dómurinn skilur
ákæruna svo að vísað sé til þess að ávinningur ákærða af því að [I hf.] flutti efni
hingað til lands fyrir hann og greiddi, hafi tengst starfi ákærða sem formanns bygg-
ingamefndar um stafkirkju í Vestmannaeyjum. Þetta starf ákærða eitt og sér er ekki
til þess fallið að útiloka ákærða frá samskiptum við [I hf.] fyrir sjálfan sig, eins og
lýst er í ákærunni, öðruvísi en saknæmt teljist. Því er ekki lýst í ákærunni hvernig
þessi opinberu störf ákærða tengdust innflutningi hans á efninu í stafkirkjuna,
þannig að saknæmt hafi verið af hans hálfu. [...] Að öllu þessu virtu telur dómurinn
ósannað að innflutningurinn á timbrinu hafi tengst hinu opinbera starfi ákærða, sem
lýst er í ákærunni, þannig að varði við 128. gr. almennra hegningarlaga og ber sam-
kvæmt því að sýkna ákærða af þessum ákærulið".
364