Tímarit lögfræðinga - 01.12.2002, Síða 95

haga málatilbúnaði sínum. Ef þeir stýra ekki málum inn á samanburð á persónu-
legum eiginleikum því skyldu þá lögmenn sækjenda gera það ef þeir telja sig
vera með betri málstað hvað varðar menntun og reynslu umbjóðenda þeirra? Þá
má segja til varnar dómurum og úrskurðaraðilum að þeir eru að mestu leyti
bundnir við málatilbúnað málsaðila. Til að gæta sanngimi er þó rétt að taka
fram að oft og tíðum þurfa lögmenn atvinnurekenda að byggja málatilbúnað
sinn í kring um illa samdar atvinnuauglýsingar þar sem eingöngu er gerð krafa
um tiltekna menntun og reynslu en ekki minnst einu orði á persónuleika.
Með framangreint í huga ættu opinberir aðilar að vanda sig betur við fram-
setningu á auglýsingum um laus störf. Til að komast hjá því að lenda í vand-
ræðum við rökstuðning á því hvers vegna tiltekinn umsækjandi er ráðinn í starf,
þrátt fyrir að vera með minni menntun og reynslu en aðrir umsækjendur, eiga
þeir að setja fram í auglýsingu kröfur um þá eiginleika sem þeir telja eftirsóknar-
verða og jafnvel taka fram að þeir eiginleikar komi til með að ráða meiru en
menntun og reynsla (ef það er það sem þeir vilja).
10. LOKAORÐ
Það skal játað að í upphafi læddist sá grunur að höfundi að persónuleiki
skipti ekki máli við ráðningar hjá hinu opinbera. Ofuráhersla hefur verið lögð á
menntun og reynslu. Hefur höfundur m.a. haldið því fram í orðræðu að það væri
erfitt að vera stjómandi hjá hinu opinbera, þegar kæmi að mannaráðningum, þar
sem hendur þeirra væm að miklu leyti bundnar og að þeir gætu ekki, eins og á
almenna vinnumarkaðinum, ráðið starfsmenn eftir persónuleika. Þess í stað
sætu þeir oft í þeirri erfiðu aðstöðu að verða að ráða umsækjendur sem hefðu
meiri menntun og reynslu þótt jafnvel væri vitað að viðkomandi væri erfiður í
samstarfi - eða eins og oft er sagt „ekki góður í mannlegum samskiptum“ (hvað
sem það svo þýðir!).
399