Dvöl - 01.09.1936, Blaðsíða 6

276
Sept.—okt. 1936
D V Ö L
Og nú datt honum í hug að fá
sér göngu um kirkjugarðinn.
Hann leit á leiðin. Þau voru vel
hirt og ekkeit illgresi sást á stíg-
unum milli peirra. Það vitnaði
allt um góða afkomu. Hann reik-
aði fram og aftur um garðinn og
las nöfnin á legsteinunum. Hér
lágu þrír hlið við hlið; skipstjór-
inn, fyrsti stj'rimaður og annar
stýrimaður af Mary Baxter sem
fórst í ofsaveðrinu 1908. Hann
mundi vel eftir pví. Þaina var
dálítil pyrping, pað voru tveir
trúboðar, konur peirra og börn,
sem höfðu verið drepin í óeirð-
um, sem urðu hér einu sinni.
Það var ægilegt. Ekki svo að
skilja, að honum væri neitt ákaf-
lega sárt um trúboða ; en, djöfull-
inn hafi það, pað náði ekki nokk-
urri átt að láta pessa kínversku
hunda vera að brytja pá niður.
Svo kom hann að krossi, og á
honum stóð nafn, sem hann
kannaðist við. Það var ágætur
piltur, hann Edward Mulock, en
hann varð að lúta í lægra haldi
fyrir áfenginu, drakk sig í hel,
skinnið a-tarna. Hann pekkti
marga, |)egar hann var um hálf-
þritugt, sem fóru sömu leiðina;
parna voru nokkrir fleiri laglegir
krossar með mannanöfnum og
aldri, tuttugu og fimm, tuttugu
og sex, eða tuttugu og sjö. Það
var alltaf sama sagan — þeir
höfðu komið til Kína, peir höfðu
aldrei fyr séð svona mikla pen-
inga; petta voru allra beztu
strákar; svo drukku þeir og
drukku, en poldu pað ekki og nú
voru þeir hér í kirkjugarðinum.
Það veitti ekki af að hafa hraust-
an koll og sterkar taugar til pess
að geta drukkið eins og drukkið
var á Kínaströndinni. Auðvitað
var það óttalega. sorglegt, en
framkvæmdastjórinn gat varla
varizt brosi, þegar hann íhugaði,
hvað hann hafði drukkið marga
af þessum ungu mönnum í hel.
Og í eitt skipti hafði dauðinn
komið honum í hag, pað var
maður, sem vann hjá sama fyrir-
tækinu, eldri en hann og einnig
mjög efnilegur náungi. Ef sá
rrtaður hefði lifað, væri hann sjálf-
sagt ekki framkvæmdastjóri nú.
Sannarlega voru vegir örlaganna
órannsakanlegir. Já, og parna
var frú Turner, blessunin; Violet
Turner; hún var Ijómandi snotur
stúlka, hann var alvarlega ást-
fanginn af henni og varð fjandi
utan við sig, pegar hún dó. Hann
leit á legsteininn til pess að að-
gæta, hvenær hún hefði verið
fædd. Hún væri svo sem ekkert
barn, ef hún lifði núna. Og peg-
ar hann hugsaði um allt petta
dauða fólk, breiddist einhver á-
nægjutilfinning um hann allan.
Hann hafði sigrað pau öll. Þau
voru dáin, en hann lifði og svo
sannarlega lét hann sér pau í
léttu rúmi liggja. Hann leit yfir
leiðapyrpinguna í heild og brosti