Dvöl - 01.09.1936, Síða 9

Sept.—okt. 1936
I) V Ö L
279
hann hefði getað búizt við öðru.
Þetta var huggun. Þessir inenn
voru í mörg ár búnir að lifa sam-
an lifi, sem var nákvæmlega á-
kveðið og niðurraðað og höfðu
ílestir eignazt einhvern kæk —
einn þeirrá var sí-raulándi, þegar
hann spilaði bridge, annar varð
að drekka bjór gegnum pípu —
og þessar venjur þeirra, sem
framkvæmdastjórinn hafði oft
átt svo erfitt að þola, gerðu hann
nú aðeins öruggari og þess
þarfnaðist hann, því að hann gat
ekki rýmt úr huga sér hinni ein-
kennilegu sjón, sem fyrir hann
hafði borið. Hann spilaði bridge
mjög illa, mótspilamaður hans
fann að við hann og fram-
kvæmdastjórinn reiddist. Honum
fannst allir liorfa svo undar-
lega á sig. Hann gat ekki 'skil-
ið. hvað þeir sæju óvenjulegt við
sig. Allt í einu varð honum Ijóst,
að hann gat ekki haldizt við í
klúbbnum lengur. Þegar hann fór
út, sá hann, að læknirinn var í
lestrarsalnum að lesa 7/mes, en
hann kom sér ekki að því að
tala við hann. Hann vildi sjá
með eigin augum, hvorl gröfin
væri í kirkjugarðinum eða ekki.
Hann settist í burðarstólinn og
skipaði burðarkörlunum að fara
með sig til kirkjugarðsins. Það
var óhugsandi, aö hann sæi of-
sjónir hvað eftir annað. Auk þess
ætlaði hann að fara með kirkju-
garðsvörðinn inn í garðinn með
sér, og ef gröfin væri þar ekki,
þá sæi hann hana auðvitað ekki,
en ef hún væri þar. skyldi hann
segja verðinum svikalaust til
syndanna. En vörðurinn fannst
hvergi. Hann hafði farið út og
haft lyklana með sér. Þegar fram-
kvæmdastjórinn sá, að hann
komst ekki inn i kirkjugarðinn,
fannst honum allt í einu hann vera
svo örmágna. Hann fór aftur i
stólinn og sagði burðarkörlunum
að bera sig heim. Hann ætlaði
að leggja sig i hálftíma fyrir
kvöldverðinn. Hann var dauð-
þreyttur. Þannig var það. Hann
hafði heyrt, að fólk sæi ofsjónir,
þegar það væri þreytt. Þegar
þjónninn kom inn til hans með
fötin, sem hann klæddist i fyrir
kvöldverðinn, þá var það ein-
ungis hinn sterki vilji hans, sem
kom honum á fætur. Hann hafði
ákafa tilhneigingu til þess að
skipta ekki um föt þetta kvöld,
en hann barðist gegn henni;
hann haföi fyrir reglu að skipta
um föt, hann hafði gert það á
hverju kvöldi í tuttugu ár og þá
reglu skyldi hann aldrei brjóta.
En hann bað um ílösku af kampa-
víni með matnum og þá fór hon-
um að líða betur. Seinna skipaði
hann þjóninum að koma með
bezta brennivínið, sem til væri.
Þegar hann var búinn að drekka
nokkur glös af því, var hann aft-
ur kominn til sjálfs sin. Þessar
bölvaðar ofsjónir! Hann fór inn
í stofuna, þar sem kúluspilið var
og reyndi nokkur erfið skot. Þáð