Dvöl - 01.09.1936, Side 23

Sept.—okt. 1936
I) V O 1.
293
hvessli augun, en gat hvorki séð
jörðina, hvítar myndastytturnar,
garðshornið, þar sem fangaklef-
inn var, né trén. Þegar liann
nálgaðist garðshornið, kallaði
hann tvisvar á vörðinn, en fékk
ekkert svar. Auðsjáanlega hafði
varðmaðurinn leitað sér skjóls
undan óveðrinu, einhverstaðar
inni í eldhúsi eða gróðurhúsi.
„Ef ég hefði hugrekki til pess
að ljúka ætlunarverki mínu,“
hugsaði gamli maðurinn, Jellur
grunurinn fyrst og fremst á vörð-
inn.“
í myrkrinu þreifaði hann fyrir
sér eftir tröppunum og hurðinni
og fór inn í forstofuna, því næst
staulaðist hann inn eftir þröng-
um gangi og kveikti á eldspítu.
Þar var enginn. Rúm einhvers,
rúmfatalaust, stóð þar og sást
glóra í svartan járnofn í einu
horninu. Innsiglið á hurðinni að
fangaklefanum var öbrotið.
Þegar eldspítan slokknaði,
gægðist gamli maðurinn titrandi
af æsingu inn um litla gluggann.
Það logaði dauft á kerti í fanga-
klefanum. Fanginn sat við borð-
ið og sást aðeins baksvipur hans,
hár og hendur. Bókum var dreift
um borðið, á stólana tvo og gólf-
dúkinn hjá borðinu.
Fimm mínútur liðu og fanginn
bærði ekki á sér. Fimmtán ára
varðhald hafði kennt honum að
sitja hreyfingarlausum. Banka-
stjórinn drap á gluggann með
fingrunum, en fanginn bærði enn
ekki á sér. Þá braut bankastjór-
inn varlega innsiglið á hurðinni
og stakk lyklinum í skrána. Það
marraði í ryðgaðri skránni og
hurðinni. Bankastjórinn bjóst
strax við að heyra undrunaróp
og fótatak. Hann beið í þrjár mín-
útur. Stöðugt sama kyrrðin.
Hann ákvað að fara inn. Við
borðið sat maður, gjörólíkur öðr-
um mannlegurrl verum. Það var
beinagrind með strengdu skinni,
langt hrokkið hár, eins og á kven-
manni, og skeggstrý. Hörundslit-
urinn var gulur með moldarblæ,
kinnarnar sognar, bakið langt og
mjótt, hendurnar, sem höfuðið
hvíldi í, voru svo harðar og
tegldar, að hörmung var að sjá.
Hárið var silfurgrátt, og enginn,
sem séð hefði þetta skinhoraða,
ellilega andlit, mundi hafa trúað,
að maðurinn væri aðeins fertug-
ur. A borðinu fyrir framan hann
lá pappírsörk, sem á var skrifað
með smágerðri rithönd.
„Manngreyið,“ hugsaði banka-
stjórinn, „hann sefur og dreymir
líklega um milljónirnar sínar. Ég
þarf aðeins að taka þennan hálf-
dauða skrokk, fleygja honum upp
í rúmið, kæfa hann með koddan-
um og þá getur ekki hin ná-
kvæmasta skoðun fundið neitt ó-
eðlilegt við dauða hans. En það
er bezt að lesa fyrst það, sem
hann hefir skrifað þarna.“
Bankastjórinn tók örkina af
borðinu og las:
„A morgun kl. 12 á hádegi fæ