Dvöl - 01.09.1936, Qupperneq 32

302
I) V Ö L
Sept.—okt. 1936
T V Ö E I N -------------------
Eftir DENIS MACKAIL
|l)enis Mackail er ungur enskur skáld-
sagnahöfundur (f. 1892). Hugur hans
hneigðist snémmai að skáldskap, enda
var listamannsblóð í æll hans, par sem
málarinn Sir Edward Burne-Jones var
al'i hans og Rudyard Kipling náskyldur
honum. Á heimili foreldra hans voru
ýms skáld og listamenn líðir gestir, par
á meðal James M. Barrie. Mackail hefir
skrilað nokkrar stærri sögur og leik-
ril og fjölda smásagna. Það sem eink-
um einkennir rit hans er bjartsýni og
kímni — og viðkvæmni, bæta sumir við.
Sjálfur segist hann vera bæði svartsýnn
og kaldhæðinn að eðlisfari].
Það var kyrrlátt sumarkvöld í
Hyde-Park. Ungur maður og ung
stúlka sátu á bekk í Park Lane
og horfðu þögul á bílafjöldann úti
á akbrautinni. Þau sátu þétt hvort
upp að öðru og höfðu ekki augun
af umferðinni. Stór og glæsilegur
bíll kom þjótandi. Við stýrið sat
ung og velbúin stúlka, en karl-
maður við hlið hennar. I aftur-
sætinu sat ökumaðurinn — einn
þessi fyrirmannlegi og kuldalegi
enski ökumaður, sem hvorki sér
eða heyrir annað en það, sem hon-
um ber.
Jim Prentice varð gripinn mikiili
hrifningu, þegar vagninn ók fram
hjá.
— Þetta er dásamlegur bíll,
sagði hann í hálfum hljóðum og
alveg frá sér numinn.
— Ó, Jim, hvíslaði Ivy Walters
skjálfandi, ef þetta væri bíllinn
okkar, væri það ekki gaman-------
— Bíl eins og þennan getum
•v’ð nú sjáifsagt eignast! muldraði
Jim stuttlega.
— Það er ekki það, sem ég á
við, svaraði Ivy, því að auðvitað
getum við ekki öll verið rík, en
reyndu nú bara að gera þér það
í hugarlund. — Ef við ættum
vagninn, þú sætir við stýrið og
ég hefði annan eins hatt og hún
hafði — væri það ekki dásamlegt?
— Ég sá nú ekki hattinn henn-
ar, — en vagninn —. Hann hló
góðlega. — En getum við ekki
skipt, þú færð hattinn en ég vagn-
inn.
— Þú skilur mig ekki, sagði
Ivy hálf gremjulega, — en það
gerir ekkert. Ég er ánægð meðan
ég hef þig, en ---------
— En hvað?
— O, það var ekkert.
— Hræðilegt, sagði Barbara
Bowen-Bowen og ók sér eins og
henni væri kalt.
— Hvað þá? spurði ungi mað-
urinn við hlið hennar. Hvað er
hræðilegt?
— Það voru þessi tvö, sem sátu
þarna á bekknum, þessi, sem við