Dvöl - 01.09.1936, Qupperneq 34

304
D V 0 I
Sept,—okt. 1936
vera þangað til — ja, þangað til
við getum farið eitthvað annað.
Hann andvarpaði. Mest langaði
hann til að stíga úr vagninum og
ganga til heimilis síns, en slíkt lýsti
slæmu uppeldi og gat alls ekki
samrýmzt neinum kurteisisvenj-
um. En að fara í Puffins-klúbbinn
var það sama og að halda áfram
að láta sér leiðast. Því að auðvitað
voru allir vinir hennar og vinstúlk-
ur þar, til þess að ,,drepa“ tímann
þangað til þau gætu farið eitthvað
annað — og haldið áfram að
hlægja og þvaðra um einskis nýta
hluti.
Barbara lét ökumanninn verða
eftir í vagninum úti fyrir klúbbn-
um— og gekk inn ásamt Worms-
ley.
Wormsley brosti eins og hann
skemmti sér afar vel og andlit
Barböru ljómaði af ánægju. Eins
og venjulega var f jöldi fóiks í veit-
ingasölunum. Eins og venjulega
hljómaði á móti þeim hláturinn
frá fólki, sem hékk fremur en sat
á stólunum. Þetta var ungt fólk,
synir og dætur efnamanna,
,,kjarna“ hinnar ensku þjóðar. Og
áhugamál áttu þau engin önnur en
að ,,drepa“ tímann. Eins og venju-
lega voru kölluð á móti þeim hin
venjulegu kveðjuorð. Eins og
venjulega hlógu þau og þvöðruðu
eins og aðrir, og eins og venjulega
bað Wormsley um tvær umferðir
af Orange-juice.
Ekki vegna þess að hann þarfn-
aðist neins að drekka, ekki vegna
þess að honum þætti það gott,
heldur vegna þess að þegar maður
kemur inn í veitingastofu, verður
maður einnig að drekka eitthvað.
Svipaða skoðun virtist Barbara
hafa á þessu, því að hún dreypti
aðeins á glasinu. Og Wormsley,
sem var kurteis og vel uppalinn
maður, fylgdi dæmi hennar. Sama
gerðu vinirnir og vinstúlkurnar, án
þess að láta í ljósi hvert við ann-
að, hvað þau væru orðin innilega
leið á þessu háttalagi.
— Hér er annars skemmtilegt,
finnst yður það ekki, Wormsley?
spurði Hildy og brosti svo að skein
í allar tennur hennar.
Hildy var afar hreykin af sín-
um prýðisfallegu tönnum og not-
aði hvert tækifæri til að brosa.
Wormsley vissi það vel, en hann
var allt of vel uppalinn, til þess að
hreyta út úr sér:
— Nei, hér er ekki skemmtilegt,
heldur þvert á móti svo leiðinlegt,
að enginn fullvita maður ætti að
stíga hér inn fæti sínum. Og þið
eruð öll huglausir aumingjar, því
að þið hafið ekki djörfung til að
viðurkenna, að þið eruð öll að sál-
ast úr leiðindum.
En þetta getur kurteis og vel-
uppalinn maður ekki sagt'. Þess
vegna svaraði Wormsley brosinu
með öðru brosi, kinkaði kolli og
leitaðist við að láta svip sinn lýsa
hrifningu.
Barbara snéri baki að honum,
en öðru hvoru sá hann á vanga
hennar, þegar hún kallaði eitthvað