Dvöl - 01.09.1936, Qupperneq 41

Sept.—okt. 1936
I) V Ö L
311
Loðfeldurinn
Eftir Hjalmar Söderberg-
[Hjalmar Söderberg cr fæddur í Stokk-
hólmi 2. júni 1869. Ungur gerðist hann
blaðamaður og skrifaði piá einkum um
bókmenntaleg efni. Jafnframt pýddi hann
úr erlendum málum á sænslca tungu m.
a. mikið eftir franska snillinginn Anatole
France. Hefir vcrið álitið í Svípjöð, að
hann hafi lært mikið af A. F. jafnframt
pví, að hann hefir flutt verk hans til
sænsku pjóðarinnar, i engu lakari bún-
ingi en á frummálinu.
Með beittri hæðni og pungri alvöru,
en léttum og skcmmtilegum, stíl, hefir
Söderberg verið markviss og áhrifamik-
ill rithöfundur i Svípjóð á siðustu ára-
tugum. Ritstj.]
Þaö var kulda-vetur þetta ár.
Það var eins og fólkið reyndi að
vera sem minnst úti í frosthörk-
unum, nema þeir, sem áttu loðfeldi.
Richardt héraðsdómari átti loð-
feld einn mikinn. Það tilheyrði eig-
inlega stöðu hans, því að hann var
aðalforstjóri einhvers félags, seni
nýbúið var að hleypa af stokkun-
um.
Gamli vinur hans, doktor Henek,
átti aftur á móti ekki loðfeld, en
hann átti fallega konu og þrjú
yndisleg börn. Doktor Henek var
magur og fölleitur. — Sumir menn
komast í góð hold, er þeir hafa
hafnað í hinu heilaga hjónabandi,
aðrir þvert á móti. Doktor Henek
varð þunnur í roðinu; og nú var
kominn aðfangadagur jóla.
„Þetta ár hefir verið slæmt fyrir
mig,“ sagði doktor Henek við sjálf-
an sig, á leiðinni til John Ric-
hardts, gamla vinar síns. Þetta
var rétt fyrir rökkurbyrjun, um
þrjú-leytið, á aðfangadag jóla. Og
erindið: peningalán. — Já,' þetta
ár hefir sannarlega verið slæmt ár
fyrir mig. Heilsa mín er mjög bág-
borin, að maður ekki segi eyði-
lögð. Aftur á móti fá sjúklingar
mínir beztu heilsu, næstum allir,
sem ég hefi haft undir höndum;
ég sé þá sjaldan nú orðið. Senni-
lega kveð ég þennan heim bráðum.
Það heldur konan mín líka, ég sé
það á andliti hennar. Það væri
óskandi að ég hrykki upp af fyrir
lok janúar, áður en bölvað líftrygg-
ingariðgjaldið fellur í gjalddaga.
— Þegar doktor Henek var kom-
inn hingað í hugleiðingum sínum,
var hann staddur á horni Reger-
ingsgötu og Hamngötu. Um leið
og hann gekk fyrir götuhornið og
sveigði inn á Regeringsgötuna,
rann hann í sleðafari og féll við,
og á sama augnabliki bar þar að
sleða á fleygiferð. I fátinu, sem
kom á ökumanninn, missti hann
alla stjórn á farartækinu, en hest-
urinn vék ósjálfrátt til hliðar; þó
snerti annar sleðameiðurinn öxl
doktorsins og varð af talsvert