Dvöl - 01.07.1939, Qupperneq 5

D VÖL
163
þegar hann lagði af stað með Lon-
don-lestinni morguninn eftir og
horfði út yfir Sunset Bay, þangað
til hann hvarf á bak við hæð. Svo
mörg og margbreytileg voru svip-
brigðin á andliti hans, að gömul
koha, sem hann hafði tekið sætið
frá, hætti við að láta hann vita um
það, en hóf í þess stað gremjufullar
samræður við dóttur sina, og var
Pepper umræðuefnið, án þess að
hann tæki nokkuð eftir því.
í sama leiðsluástandi steig hann
upp í Bayswater strætisvagn, og
beið þolinmóður þess að hann kæmi
til Poplar. Tveim stundum síðar
stóð hann frammi fyrir litlu húsi,
máluðu með mörgum litum, hringdi
bjöllunni og spurði eftir Crippen
skipstjóra.
Stór maður, með ljósblá augu og
sitt, grátt skegg, kom fram. Þegar
hann þekkti gestinn, gaf hann frá
sér undrunarhljóð, tók hjartanlega
í hönd honum, togaði hann inn í
forstofuna og ýtti honum svo inn
í stofu. Þar klappaði hann á bakið
á honum og æpti hástöfum á strák-
inn, sem hafði komið til dyra.
„Komdu með eina vambmikla
brennivínsflösku og tvær langar
pípur,“ sagði hann þegar strákur-
inn kom í dyrnar, og horfði for-
vitnislega á uppgjafahermanninn.
Jackson hlýnaði um hjartaræt-
urnar við að sjá þennan undirbún-
ing til að fagna komu hans.
„Jæja, það er fallega gert af
Þér að koma svona langa leið, til
þess að heimsækja mig,“ sagði
skipstjórinn, þegar drengurinn var
farinn. „Þú varst nú líka svo trygg-
ur, Pepper. Og hvernig er konan?“
„Slæm,“ sagði Pepper og stundi.
„Slæm til heilsunnar?“ spurði
skipstjórinn.
„Slæm á skapsmununum," sagði
Pepper. „Mér er sama, þó að ég
segi þér það, Crippen, hún er að
drepa mig, kerlingin — seigdrepa
mig!“
„Uss!“ sagði Crippen. „Hvaða
vitleysa! Þú kannt ekki lagið á
henni!“
„Ég hélt kannske, að þú gætir
gefið mér góð ráð,“ sagði Pepper
sakleysislega. „Ég sagði við sjálfan
mig í gær: Pepper, farðu og finndu
Crippen skipstjóra. Það, sem hann
veit ekki um kvenfólk og meðferð
á því, er ekki mikils virði! Ef það
er nokkur, sem getur hjálpað mér
úr þessari klípu, þá er það hann.
Hann hefir máttinn til þess, og það
sem meira er um vert, hann hefir
viljann til þess!“
„Hvað veldur þessari geð-
vonzku?“ spurði skipstjórinn, með
lögfræðilegum spekingssvip, um
leið og hann tók við flöskunni af
stráknum og hellti í tvö glös.
„Það er ekkert óeðlilegt við það,“
sagði vinur hans raunalega. „Hún
kallar það sjálf að vera í góðu
skapi. Og hún er svo góðgjörn!
Hún á gifta bróðurdóttur í næsta
húsi, og þegar stelpan kemur yfir
til okkar, og dáist að einhverju
sem hún sér — sem ég á vitanlega
— þá gefur hún henni það! Um