Dvöl - 01.07.1939, Qupperneq 9

DVÖL
167
Pepper hrökk við. „Kom inn,“
kallaði hann.
Hurðin opnaðist hægt og Crip-
pen skipstjóri stóð í dyrunum, hár
og þrekinn og horfði á þau kvíða-
fullur. Hann hafði sett saman
stutta og laggóða ræðu, sem eins
konar formála, en nú mundi hann
ekki eitt orð af henni. Hann hall-
aði sér upp að veggnum, leit
skömmustulega niður fyrir sig og
stundi upp þessu eina orði:
„Marta!“
Þegar frú Pepper heyrði þetta,
stóð hún upp með opinn munninn
og starði á hann tryllingslega.
„Jem!“ æpti hún. „Jem!“
„Marta!“ krunkaði skipstjórinn
aftur.
Með stunukenndu ópi hljóp frú
Pepper til hans, og til mikillar á-
nægju fyrir hinn löglega eigin-
mann, fleygði hún sér um hálsinn
á honum og kyssti hann í ákafa.
„Jem,“ sagði hún og saup kveljur,
„ert þetta í raun og veru þú? Ég
get varla trúað því. Hvar hefirðu
verið öll þessi ár? Hvar hefirðu
verið?“
„Hingað og þangað,“ sagði skip-
stjórinn, sem var ekki viðbúinn að
svara svona spurningu fyrirvara-
laust; „hvar sem ég hefi verið“ —
hann baðaði út höndunum á á-
hi’ifamikinn hátt — „hefir myndin
af minni ástkæru eiginkonu alltaf
svifið mér fyrir hugskotssjónum.“
„Ég þekkti þig undir eins, Jem,“
sagði frú Pepper ástúðlega og
strauk hárið frá enni hans. „Hefi
ég breytzt mikið?“
„Ekki vitund,“ sagði Crippen og
horfði vandlega á hana um leið og
hann hélt henni út frá sér. „Þú
ert alveg eins og þegar ég sá þig
fyrst.“
„Hvar hefirðu verið?" spurði
Marta Pepper angurvært, og lagði
höfuðið á öxl honum.
„Þegar Dolphin fórst, barðist ég
lengi við öldur úthafsins, fyrir lífi
mínu og Mörtu minni, þangað til
að mig rak á land á eyðieyju,"
byrjaði Crippen að þylja í ákafa
„Þar var ég í nærri þrjú ár, en var
svo loks bjargað af barkskipi, sem
var á leið til Nýja Suður Wales.
Þar hitti ég mann frá Poole, sem
sagði mér, að þú værir dáin. Þar
sem mér fannst ég ekki framar
eiga neitt erindi heim til ættjarð-
arinnar, var ég í siglingum við
Ástralíustrendur í mörg ár, og það
er aðeins stutt síðan, að ég frétti
hve herfilega ég hafði verið blekkt-
ur, og að litla rósin mín væri enn í
fullum blóma.“
Litla rósin lagði höfuðið á öxl
hans aftur, og hinn frægi leikari
leit yfir öxl hennar og mætti að-
dáunaraugum Peppers.
„Hefðirðu aðeins komið svolitið
fyr, Jem,“ sagði frú Pepper. „Hver
var það? Hvað hét hann?“
„Smith,“ sagði skipstjórinn.
Hefðirðu aðeins komið svolítið
fyr, Jem,“ sagði frú Pepper með
niðurbældri röddu; „þá hefði allt
verið gott. Ég giftist þessari mann-