Dvöl - 01.07.1939, Síða 10

168
kind þarna fyrir aðeins þrem
mánuðum.“
Skipstjórinn tók áhrifamikið við-
bragð, en af því að hann hafði
vanmetið þunga hinnar ljóshærðu
brúðar sinnar, var hann nærri því
búinn að missa jafnvægið.
„Það er vlst ekkert við því að
gera, en þú hefðir gjarnan getað
beðið svolítið lengux, Marta,“ sagði
hann í ásökunarróm.
„Hvað sem því líður, þá er ég
konan þin“ sagði Marta, „og ég
skal gæta þess að týna þér ekki
aftur. Þú skalt aldrei hverfa mér
úr augsýn, það sem eftir er æfinn-
ar. Aldrei.“
„Hvaða vitleysa, góða mín,“
sagði skipstjórinn og leit kvíða-
fullur á uppgjafaflugmanninn.
„Hvaða vitleysa.“
„Það er engin vitleysa, Jem,“
sagði hún um leið og hún togaði
hann niður á legubekkinn við hlið-
ina á sér og lagði hendurna um
hálsinn á honum. „Það getur ver-
ið, að það sé allt satt, sem þú hefir
sagt mér, en það getur líka verið,
að það sé ekki satt. Það getur
verið, að þú hafir verið giftur ein-
hverri annarri konu, en nú er ég
búin að fá þig, og ég ætla ekki
að sleppa þér aftur.“
„Svona, svona,“ sagði skipstjór-
inn eins sefandi og kökkurinn, sem
sat I hálsinum á honum, leyfði.
„Hvað viðvíkur þessum litla
manni, þá giftist ég honum aðeins
af þvi, að hann skapraunaði mér
svo oft,“ sagði frú Pepper með tár-
D VÖL
in 1 augunum. „Ég elskaði hann
aldrei, en hann elti mig á röndum
með bónorðum sínum. Var það tólf
eða þrettán sinnum, sem þú baðst
mín, Pepper?"
„Man það ekki,“ sagði Pepper
stuttaralega.
„En ég elskaði hann aldrei," hélt
hún áfram. „Elskaði ég þig nokk-
urntíma, Pepper?“
„Aldrei," sagði Pepper ákafur.
„Enginn hefir nokkurntíma átt
eins tilfinningarlausa og harð-
brjósta konu og ég. Það skal ég
fúslega játa.“
Um leið og hann gaf trúmennsku
konu sinnar þennan vitnisburð,
var barið að dyrum, og inn kom
dóttir prestsins, kvenmaður, sem
ekki var gott að segja til um aldur
á. Hún staðnæmdist í dyrunum og
starði agndofa á æðisgengnar, en
árangurslausar tilraunir Cripp-
ens skipstjóra til þess að losa sig
úr þessum faðmlögum, sem voru
eins óþægileg, eins og þau voru
hlægileg.
„Frú Pepper!“ sagði prestsdótt-
irin undrandi. „Ó, frú Pepper!“
„Það er allt í lagi ungfrú Win-
throp,“ sagði frú Pepper rólega, um
leið og hún keyrði eldrautt andlit
skipstjórans aftur ofan á öxl sér,
„þetta er fyrri maðurinn minn,
Jem Budd.“
„Drottinn minn!“ sagði ungfrú
Winthrop og hrökk við. „Það er
Enoch Arden holdklæddur!"
„Hver?“ spurði Pepper með upp-
gerðaráhuga.